Gesundheit! Nee, nee, Kanchanaburi! Na een aantal dagen vol nieuwe indrukken in het hectische Bangkok, hebben we de Tuktuk en neonverlichting ingeruild voor de River Kwai,riksha's en brommertjes, heel veel brommertjes.

Bangkok werd afgesloten met de zoektocht naar de juiste weg richting Kanchanaburi, wat, zoals het inmiddels zo'n beetje leek te horen, ook weer de nodige voeten in de aarde zou blijken te hebben. In ons goedkope hotelletje werden we door een lieftallige Thaise dame op het goede spoor gezet. Gewapend met een briefje met daarop de juiste busnummers enin het Thais dat we graag naar Kanchanaburi wilden (tenminste, dat dachten we, zeker weten doe je het niet. Het kan ook 'deze twee witte heren zo snel mogelijk, zo duur mogelijk de stad uit' zijn geweest), gingen we op zoek naar iets wat op een bushalte leek. Nou is dat sowieso algeen eenvoudige opdracht. Bussen genoeg in Bangkok, maardeze lijken te stoppen waar ze willen, wanneer ze willen. Dan dus maar op zoek naar de plek waar de meeste mensen hun heil lijken te zoeken wanneer ze een bus in zouden willen springen, want echt stoppen kun je het ook niet noemen...Met ons laatste beetjewesterse naieviteit besluiten we bij de haltena te vragen of weop de goede plek zijn. Voor we het weten bemoeit een Thai of 6 zich met onze busrit, isGjalt uitgemaakt voor leugenaar enzie ik over de hoofdjes vaneen groepjedruk discussierende Thai nog net hoe er driftig op ons briefje wordt gekrast. Drie gemiste bussen en een paar meppen later, want dat doen Thaials ze denken dat je ze onrecht aandoet of voor loopt te liegen, helpen twee Thaise dames ons in de juiste bus (zie foto, dat waren niet Gjalt z'n eerste veroveringen nee). We zitten in de bus, de goede, hopen we.

Ook in de bus vragen webij iemand dieje in Nederland eenconductrice zou noemen na of we op weg zijn naar Kanchanaburi. Als we de vriendelijke juffouw mogen geloven rijdt de bus waar we inzitten regelrecht naar Kanchanaburi, wat dus niet het geval is. Geen probleem. We stappen uit op een groot busstation aan de rand van Bangkok enwagen ons voordat we aan de lange reis naar Kanchanaburi beginnen eerst nog aan een bord plaatselijk voedsel, waarvan we de vis met het oog op de sanitaire voorzieningen in het Thaise busvervoer en in het algemeen maar even laten liggen. De busrit is lang, maar verloopt prima. Het is zondag, wat betekent dat veel winkels gesloten zijn, wat het uitzicht gedurende de reis in combinatie met de vaak vervallen gebouwen langs de kant van de weg wat triestig maakt. Gelukkig is er ook nog genoeg activiteit in de dorpjes waar we doorheen komen, al lijken ze allemaal op elkaar. Nog steeds draait alles om eten en nog steeds vragen we ons af wat sommigemensen doen met hun dag. Op de stoep voor een winkeltje ligt een schurftige hond aan z'n kont te krabben, z'n baasje ligt ernaast, ook aan z'n kont te krabben. Misschien dat ie zich net alsik afvraagt wat ie gaat doen vandaag, maar waarschijnlijk niet.

Na ongeveerdrieeneenhalf uur komen we aan in Kanchanaburi, een oase van rust, een plek van leven en laten leven, waar iedereen z'n eigen ding doet en de onwetende blanke toerist zich rustig kan orienteren...Kortom, we zijn de bus nog niet uit of we worden getackeld door man en vrouw riksha en zijn ieder samen met backpack achteringepropt en op weg naar een guesthouse waarover we een stel Britten achter ons in de bus hebben horen praten. Bungalows aan de rand van River Kwai voor weinig, het lijkt ons wel wat. De riksha is wederom een aparte ervaring, maar ook voelen we ons bezwaard. Ik kijk voor me en zie een wat oudere vrouw die zich voor60centeen ongeluk trapt op haar fiets zonder versnellingen om mij naar mijn bestemming te brengen. Ik kijk achterom en zie haar nog veel oudere man, met iets wat vast ooit een goed gebit was en praktisch om de trappers vergroeide tenenvoor Gjalt hetzelfde doen. En toch maken we ze schijnbaar blij. Ik krijg het vast nog bolgewerkt.

Het Blue Star guesthouse waar we als eerste aankomen is inderdaad fantastisch; prachtige houten bungalows, vlak aan de River Kwai. Helaas is er nog maar eentje beschikbaar voor 650 Baht (13 euro), bij deze boven ons budget. Een aardige man bij het guesthouse maakt voor ons een reservering bij een ander guesthouse, maar zodra we weer achterin de riksha zitten begint mevrouw riksha dat guesthouse af te fikken, en wil ons naar een ander brengen. Ongetwijfeld omdat ze er anders niets aan overhoudt. Aan het volgende guesthouse wordt nog hard gewerkt, maar dichter bij de rivier vinden we wederom mooie bungalows aan de waterkant. Alle guesthouses zijn hier zo. Voor 450 Baht nemen we een hutjemet douche en toilet. Prima voor de eerste nacht in Kanchanaburi, maar het moet natuurlijk goedkoper. 's Avonds gaan we op zoek naar goedkopere plekken langs de kant van de rivier. We maken een reservering bij een guesthouse met kamers opwoonboten op de rivier, maar komen de volgende dag uiteindelijk terecht bij de Jolly Frog. Een leuke plek meteen fijne 'backpacker-feel' to it. Een binnenplaats met palmbomen en hangmatten, een steiger met ligstoelen op de rivier en een kamer met twee aparte bedden, douche en toilet, voor 250 Baht, iets meer dan 2 euro per persoon.

Eenmaal gesetteld wordt het tijd om eens wat leuks te gaan doen in Kanchanaburi. Zoals ik al zei is het hier vergeven van de brommertjes, een redelijk ideale manier om je hier mee voort te bewegen. We huren dus een brommertje en besluiten een kijkje te gaan nemen bij de Bridge on the River Kwai en de Tiger Temple. We krijgen een leuk, handgeschakeld, rood brommertje mee, en Gjalt is volledig in z'n element terwijl hij terugdenkt aan z'n tijd in Suriname en het brommertje dat hij daar had. Geoefend als hij is, en vooral als ik niet ben, spring ik achterop en we begeven ons het, hier gelukkig veel minder dan in Bangkok, drukke verkeer in. Eerst gaan we op zoek naar de brug, die we als we maar langs de rivier blijven rijden wel denken te vinden. We komen terecht in een soort ‘gated community' aan de rand van Kanchanaburi, waar we ondanks de beveiliging middels een vriendelijke lach eenvoudig binnenrijden. Grote huizen, dure auto's, maar ook lekker rustig, dus ik kan het brommertje ook even proberen. We vervolgen onze weg en komen bij toeval bij de brug terecht. Nog niet heel erg veelzeggend, maar na ons bezoekje aan de war cemetery later op de middag krijgen we al een beter beeld van het verhaal rond de brug en de spoorlijn.

De Tiger Temple is de volgende bestemming, hopen we. Met het vaagste benul van waar we heen moeten beginnen we te rijden, en na een impulsieve afslag van Gjalt in een poging om dicht bij de rivier te blijven, rijden we een doodlopende weg in, met aansluiting op het erf van een groot huis. We staan net op het punt om te keren als we in de verte twee blaffende honden aan zien komen rennen, en dat zijn in deze landen niet de beesten die je blaffend op je af wilt zien komen rennen...Andere beesten ook niet trouwens. Angstbeelden van grote vleeswonden en schuimbekken op de stoep voor het ziekenhuis schieten door ons heen, terwijl Gjalt z'n best doet de brommer in de goede versnelling te krijgen en om te keren. Ik houd m'n benen in de lucht, twijfelend of het verstandig zal zijn de beesten een schop te verkopen, maar besluit dat toch maar niet te doen. Gjalt krijgt de brommer weer aan de praat en we scheuren zo hard mogelijk weg, de honden langzaam achter ons latend.

We vervolgen onze weg in de richting van de Tiger Temple, met een vaag idee van de richting die we op moeten. Al snel komen we tot de conclusie dat we de verkeerde kant op rijden, maar met de zon aan de hemel, de bergen in de verte, lachende mensen langs de kant van de weg en af en toe een groener dan groen rijstveld kan dat ons stiekem helemaal niks schelen. Toch besluiten we aan een van de weinige locals die we onderweg tegenkomen te vragen welke kant we op moeten voor de Tiger Temple. De Tiger Temple ja, aan mensen die geen woord engels spreken en vriendelijk voor zich uitlachen. I rest my case. Toch lijken ze ons te begrijpen, en wijzen ze ons in, wat we hopen, de goede richting. Ok, vandaag dus even geen Tiger Temple.

Plotseling valt ons oog op een bord langs de kant van de weg: Khoa Poon Caves. We besluiten een kijkje te nemen en zijn benieuwd of we verantwoordelijk zijn voor de ontdekking van een pareltje van een toekomstige trekpleister in de Thaise bergen. We kiezen ervoor om nog even te wachten met het bellen van de heren van Lonely Planet tot we weten waar we aan toe zijn en wat voor prachtigs ons precies te wachten staat. We kopen een kaartje en dalen af in iets wat in eerste instantie ruikt als een Thais toilet en lijkt op een laatste rustplaats voor afgedankte Buddha's. We banen ons een weg door de kleine gangetjes die de ruimtes met elkaar verbinden, die worden verlicht met TL-balken en zijn versierd met kleine beeldjes en fratsen die je in Nederland zo bij de Xenos weg kunt trekken. 10 minuten later komen we weer boven de grond en stappen enigszins teleurgesteld weer terug op onze brommer.

We blijken het brommertje voor ongeveer een week te hebben volgegooid met benzine, dus we huren hem nog een dagje en gaan werderom op zoek naar de Tiger Temple, ditmaal met kaart. We rijden er in een keer naartoe om te horen dat de tijgers pas 2 uur later losgelaten zullen worden. Tenminste, losgelaten...inmiddels hebben we van andere reizigers te horen gekregen dat de tijgers volledig lamlendig en schijnbaar platgespoten aan hun nekvel bij doodsbange toeristen op schoot worden gelegd, om die vervolgens 1000 Baht te laten betalen voor een foto. We wachten niet en gaan op zoek naar andere dieren, olifanten dit keer.

We komen terecht bij een Elephant Camp, waar we voor 400 Baht een ritje maken op de rug van een olifant. Hoe raar het is om op de rug van een olifant te zitten is lastig uit te leggen, maar het ritje begint leuk en lijkt ons langs een mooie route te leiden. De olifant duikt met ons en onze chauffeur voorop zelfs even de rivier in, gaat vervolgens weer het land op en zet onze chauffeur af, die een stel van de slechtste foto's ooit van een toerist op de rug van een olifant schiet, wat overigens niet aan hem lag...De tocht leidt ons vervolgens naar een een plek die een stuk minder mooi is. 20 minuten lang lopen we een rondje door iets wat lijkt op de verdorde achtertuin van de beste man, ommuurd door een stenen muur, waar in het midden van de tuin een uitgehongerde, vastgeketende jonge olifant neurotisch met z'n kop tegen een palmboom staat te beuken, terwijl net voor ons een olifant de route die hij de rest van z'n leven mag gaan lopen er met een bamboestok ingeramd krijgt. Terwijl onze olifant minuten lang staat te eten zitten wij enigszins gedesillusioneerd achterop, te wachten tot we terug zijn.

De volgende dag brengt een bezoekje aan de Erawan watervallen, samen met een drietal Britse dames, die we de magie van Junglespeed hebben bijgebracht (‘I absolutely loved that game! And I wasn't even drunk!') Een frisse duik is meer dan welkom, want hoewel Gjalt er geen problemen mee heeft, is de River Kwai niet een rivier waarin veel gezwommen wordt.

Vandaag een dagje niks, wat mij de tijd geeft dit veel te lange stuk te schrijven, wat de volgende keer echt korter zal zijn. Ons guesthouse is de ideale plek om te relaxen. Op een vlot op het water hebben we genoeg aan onze ‘deckchairs' en een koud biertje. Totdat Gjalt terecht opmerkt dat er nog 1 ding mist voor dat bekende vakantiegevoel. Ik ren terug naar de kamer en kom terug met m'n Ipod. De rest van de avond klinken zacht de klanken van Acda en de Munnik over de River Kwai. Alleen ‘Naar Huis' slaan we nog even over.

Morgen gaan we waarschijnlijk weer weg uit Kanchanaburi. Eerste stop is dan Kao Yai National Park, een natuurreservaat op de lijst van werelderfgoed, waar we een tentje huren en lekker gaan kamperen. Het belooft veel goeds! Er staan weer nieuwe foto's bij, al krijgen jullie daar geloof ik een bericht van. Iedereen bedankt voor alle leuke berichten en reacties! Keep ‘em coming! Vinnuhweleuk!