Het is bijna aan mij voorbij gegaan, zonder het te beseffenben ik op 23 julide '6 maanden van huis' grens overgestoken. Ik ben nu dus meer dan een halfjaar van huis. Deze keer was er geen paspoortcontrole of arrivalcard gelazer, een enkele klokslag was voldoende om deze grens over te steken. Het passeren van deze grens is totaal aan mij voorbij gegaan en in die zin was het niets bijzonders, het terugblikken op het afgelopen halve jaar des te meer. Een korte terugblik op het afgelopen jaar bracht mij tot de volgende tussenstand;
In een half jaar heb/ben ik:

• 8landen bezocht enben ik22 keereen grens over gestoken;
• 4 paar slippers versleten;
• 1 kledingstukverloren (boxershort);
• Geslapen in heel veel verschillende guesthouses,in3 treinen, in 1 boomhut, in 1 peuterspeelzaal, ineen hangmat en een aantal nachten op de grond;
• In7 talen 'Hallo!' en 'Dankjewel' leren zeggen;
• meer dan 3000 foto's gemaakt;
• 2 keer ziek geweest;
• 1 keer bestolen;
• Circa 26boeken gelezen;
• 8duiken gemaakt;
• Circa 20 verschillende bieren gedronken;
• Enz....

Gelukkig is mijn tijd in Azie nog niet voorbij en hoop ik dit rijtje met vele mooie ervaringen aan te kunnen aanvullen.Er staan een aantal leuke dingenop de planning zoals surflessen en mijn advanced openwater duikcursus. Later meer hierover. Nu eerst terug naar Singapore waar ik jullie de laatste keer heb achter gelaten.

Hoewel ikhet luxe leventje in Singapore nog lang niet zat was werd het tijd om door te gaan naar Bintan in Indonesie.Ikzou hier(vrijwillig) gaan werkenbij Loola Adventure Resorts. De bedoeling was dat ik de lokale staf een beetje zouondersteunen bijhun dagelijkse taken en zou meehelpen met het uitvoeren van de sportieve activiteiten zoals zeilen, bergbeklimmen, mountainbiken enz.Uiteraard keek ik er enorm naar uitom hier aan de slag te gaan, niet alleen omdat ik dan eindelijk voor eenlangere tijd op een en dezelfde plek zou zijn maar ook omdat ik dangratis allerlei spannende activiteiten zou gaan doen.

Vol met hoge verwachten werd ikdoorJody en haar moeder afgezetbij de ferry terminal in Singapore.Vervolgens was het een kwestie van de juiste balie opzoeken waar ik mijn, van te voren geboekte, ticket wilde ophalen. Eenmaal aangekomen bij de balie bleek uiteraard dat er geen ticket voor mij was. Mijn naam en gegevens stonden allemaal in de computer maar erlag geen ticket voor mij klaar. Daar kwam ook nog eens bijdatde boot vol zat daarom konde baliejuffrouw geen nieuwe ticket voor mij printen.Ik moest dus een andere boot nemen wat een beetje ongemakkelijk was omdat ik in Indonesie opgehaald zou worden door de staff van Loola.Ik had geen telefoonnummers van henwaardoor ik hen niet kon informerendat ik een boot later zou nemen.Gelukkig ging de volgende boot slechts 20 minuten later weg dan de boot die ik gemist had, een echt groot probleem zou dat dus niet zijn.
Wat de schattige baliejuffrouw alleen vergeten was te zeggen, was dat deze boot niet naar mijn bestemming zou varen. In plaats van aan te komen in Tanjung Pinangarriveerde ik nu aan de andere kant van het eiland. Hiergeen Loola staff die mij zou oppikken en dus moest ikmijn eigen weg richting het resort gaan vinden. Afijn vier uur later dan gepland en een hoop centjes lichter kwam ikdan eindelijk aan inhet LoolaResort. Eventjes de tas droppen en klussen maar, tenminste dat had ik in gedachten.
Al snel bleek dat er niet zo heel veel te doen was, deze maand zouden er nauwelijks klanten richten het resort komen en dus was er beslotendat wij voornamelijkonderhoudklusjes zouden gaan doen, top! Het uitvoeren van deze klusjes ging ook iets anders dan ik mij had voorgesteld. Met werkdagen van 7.00 AM - 11.00 AM was mijn werkdag voorbij voordat ik er erg in had. De rest van de dag verbleef ik op een eenzaam en verlaten resort door. Geen slechte ervaringaangezien de omgeving prachtig was. Helaas lag het resort 7 kilometer van de dichtsbijzijndebeschaffing vandaan en had ik geen vervoer tot mijn beschikking. Ik zat dus een beetjevast op dit resort.Na een week heb ik dit leventje dan ook voor gezien moeten houden en heb ik afscheid genomen van de staff die vreselijk vriendelijk voor mij is geweest.

Terug naar Singapore en familie de Vegt dus. Familie de Vegt was die dag bezig met een boottripje en ik kon hier mooi bij aansluiten. Een aantal uurtjes later zat ik dan ook in een uber luxe speedboot die mij langs de kust van Singapore bracht. Wat een verschil met de stilte en eenzaamheid op Bintan!
Vervolgens werd er getafeld met een aantal andere (ex)expats families en andere Azie reizigers waarna de avond werd afgesloten inThe Ministry of Sound en Zouk.Beide zijn trendy en peperdure nachtclubs in het hartje van Singapore. De dresscode om binnen te komen vereiste dichte schoenen, welke ik niet bij mij had.Maar ....gewapend met eenpaar schoenen (met roze veters) welke ik geleend had van Jody doken wij als nog het nachtleven van Singapore in.Het werd eendure en late avond maar hij was helemaal top!!!!

De volgende ochtend stond er wederom een boottocht op de planning.Met een volgeladen bezinetank en koelbox werdt erkoers gezetrichting een van de eilandjes van Singapore. Hier werd de barbeque buitenboord gehangen en kwamen de pitchers met Pina Colada en Margarita's te voorschijn.Vervolgens werd en nog wat getubed (in een soort opblaasbare donut achter de speedboot voorgetrokken worden) enkonden we de zonsondergang boven Singapore aanschouwen.En uiteraardwerd en nog flink feest gevierd op de beide boten waarmee wij waren.Wederom helemaal top!!!!

De dagen ernaheb ik nog wat gechilled in en rondom casa de Vegt en ben ik wezenfietsen opeenDourian Island (Ubin). Aangezienik niet de enige gast was bij de familie de Vegt (nichtje Nynke en vriend Joep waren ook van de partij)vertrok er een bont gezelschap richtingdit fietseilandje.Dit eilandjestaat vol met Dorian bomen en dus moest ik er ook aan geloven.Deze enorm stinkende vrucht is een delicatesse voor de locals maareen nachtmerrie voor de meeste toeristen. Ikheb het voor elkaar gekregen om een hele knol naar binnen te werken maarJoepbegon bij het eerste hapje direct te kokhalzen.Niet onterecht trouwens aangezien het smaakt naar een combinatie van meel en rotte banaan.

Na Singapore ben ik teruggereisd naar Kuala Lumpurom hier mijn voorbereidingen voor Sumatra Indonesie te treffen. Wat een korte stop zou worden om mijn 60 dagen visum aan te vragen werd uit eindelijk een dikke week omdatik het geliefdeguesthouse nog niet wilde verlaten.Metpijn in mijn hart eneen aantal faceboek vrienden rijkerheb ik KL uiteindelijk toch verruild voorGeorgetown in het noorden (dit is het eerste stadje dat ik aandeed nadatBoudewijn en ik 'uit elkaar gingen').

Vanaf hier pak ik morgen de ferry naarSumatra Indonesie.Hierga ik op zoek naar wilde Orang Oetangs, werkende vulkanen beklimmen, raft en tube exursies ondernemen, inheemse stammen bezoeken en veel jungletracks maken.Hoewel ik hier uiteraard enorm veel zin in heb ben ik ook een beetje nerveus voor deze trip.Sumatra isalles behalve toerist-vriendelijk en rondreizen is een hel op aarde. Het 2000 km lange eilandkost je tenminste 100 uur om te doorkruizen (wanneer je een directe bus neemt vannoord naar zuid, zijn telefoon- en internetdienstennauwelijks beschikbaar, de wegen zijn door al het natuurgeweld onbegaanbaar en de mensen zijn hier niet gewend aan toeristen waardoor zeje aanstaren alsof je van Mars komt.De meeste mensen die ik tijdens mijn reis bentegen gekomen hebben hun trip in Sumatra dan ook eerder opgegeven dan de bedoeling was. Ik hoop dat ikhet volledige eiland per bus kan afleggen voordat ik gillend gek word van alle wildernis en obstakels om mij heen.Het zal een van de grootste avonturen worden van deze trip, ik ben benieuwd en zal jullie op de hoogte houden wanneer ik daartoe in staat ben.