Het starten van deze blog is bijzonder lastig, ik geloof dat dit ongeveer de honderdste openingszin is die ik probeer! Afgelopen week hebben Boudewijn en ik veel gereisd en beleefd zodat ons verblijf in Kanchanaburi alweer eeuwen geleden lijkt. Desondanks zal ik, om het chronologische te houden, verder gaan waar Boudewijn jullie heeft achtergelaten.

Met pijn in ons hart hebben Boudewijn en ik ons ideale plekje aan de River Kwai ingeruild voor een nieuwe uitdaging. Het nieuwe avontuur leidde ons van Kanchanaburi richting Pak Chong, waar het wereldberoemde National Park Khao Yai is gevestigd. Maar voordat het zover was moesten wij eerst terug naar Bangkok (omdat er geen directe aansluiting is tussen Kanchanaburi en Pak Chong). Met lood in de wielen waren wij dus weer op weg richting de chaos van Bangkok. Gelukkig zou ons verblijf in Bangkok ditmaal beperkt blijven tot een kleine twee uur. Vanuit de raampjes van de bus hebben wij de hysterie van Bangkok waargenomen en een biertje gedronken op het feit dat wij gelukkig op weg waren naar Pak Chong. Helaas vierden wij ons feestje iets te vroeg want de busrit richting Pak Chong voldeed niet geheel aan onze wens. Wat een heerlijke laidback bus had moeten zijn bleek in de praktijk meer overeenkomsten te hebben met een dixie op wielen. Gedurende de busreis zijn wij getrakteerd op een heerlijk geur van Thaise pis in combinatie met een zweetgeur van Thaise schoolkinderen. In tegenstelling tot onze verwachtingen hoefden wij deze keer niet extra te betalen voor deze traktatie waardoor wij het leed snel waren vergeten. Daarnaast stonden wij op het punt om te gaan kamperen in Khao Yai, dus waar zouden wij in vredesnaam moeilijk over doen!

Eenmaal aangekomen in Pak Chong wilden wij de bus pakken richting de entree van Khao Yai. Na wat zoek -en vraagwerk bleek de laatste bus richting de entree uiteraard net vertrokken. Maar voor 800 Baht konden we een taxi nemen. Dat vonden wij, als gierige backpackers, uiteraard te veel voor een ritje van 45 kilometer. En dus spookte er eventjes een beeld door ons hoofd dat wij die avond misschien wel op straat in Pak Chong moesten doorbrengen. Gelukkig hebben Boudewijn en ik dergelijke dilemma's goed leren beheersen. Gewoon rustig blijven, een flinke pot met bier kopen en wachten tot de oplossing zich van zelf aandient. Ook deze keer bleek deze strategie weer eens zijn vruchten af te werpen zodat wij uiteindelijk in het donker, richting de entree van het park reden. Eenmaal aangekomen bij de entree moesten wij eerst nog eventjes de 'foreign fee' betalen. In opperste stemming betalen wij deze iets wat dure entree en gaan op zoek naar een slaapplek. Deze bleek iets verderop te liggen, zeg maar een kleine 14 kilometer verder. Met een backpack van 14 kilo, in het pikkedonker en in een park waar je de weg totaal niet kent, is dit best ver! Gelukkig hadden we pils bij ons zodat wij ook dit dilemma op de gebruikelijke wijze konden oplossen. Wij vonden de oplossing door mee te liften met een Thaise familie die op nachtsafari ging. Gedurende de 14 kilometer lange tocht zijn wij door dit bonte maar vooral dronken gezelschap volgestopt met rauw en ondefinieerbaar vlees en nog meer bier. Oh, en of Boudewijn wilde trouwen met een van de dochters. Helaas was er geen priester voorhanden waardoor we dit huwelijk op het laatste moment hebben gecanceld. Na 14 lange maar gezellige kilometers kwamen wij dan eindelijk aan, helaas bleken wij wederom fout te zitten, en het bier was op, wat ons een klein beetje beangstigde. Gelukkig heb ik altijd een klein flesje met rum bij mij voor noodsituaties zoals dit. Een aantal slokjes verder en wij zaten met een stuk of 30 schoolkinderen in een bus richting onze camping. Zij waren bezig met de nachtsafari en zouden langs onze camping komen. Op die manier hebben wij dus ook nog mogen genieten van een gratis stukje nachtsafari in Kao Yai.

Eenmaal aangekomen was het gemakkelijk. Eventjes een tent huren, tot de conclusie komen dat wij geen matjes en andere kampeerspullen bij ons hebben en dan de Thaise tent opzetten in het donker met vier haringen. Na een lange dag lagen wij moe en zeer oncomfortabel in ons bed. De volgende ochtend vroeg het bedje uitgegaan om vervolgens de dag te beginnen met een lekkere bak noodles die houdbaar was tot december 2007. Hierna zijn wij een stukje gaan lopen om te zien of wij het juiste pad richting het Visitors Center konden vinden. Allebei onze padvinderskunsten bleken zeer beperkt waardoor het niet lang duurde voordat wij waren verdwaald. Gelukkig zijn wij gek op avondturen...? Zonder water in de tropische hitte en dus liepen wij stug door! Gewapend met de kennis die Ray Mears ons heeftmeegegeven met zijn Extreme Survival op Discovery Channel, waren wij vast besloten om niet dood te gaan. En gelukkig, dat is ons gelukt. De redding kwam in de vorm van een pickup-truck die ons helemaal naar het Visitors Centre bracht. Hier hebben wij wat navraag gedaan over geschikte wandelingen die wij in het park konden doen. De geschikte wandeling bleek naast de entree van onze camping te starten. Eventjes terug liften naar onze camping (ja we hadden de smaak te pakken) en concluderen dat de start bij de entree van de andere camping was. Volleerd als wij zijn hadden wij binnen vijf minuten een nieuwe lift richting de juiste plek. En zo liepen wij als nog, zij het wat later op de dag, in een tropisch regenwoud met om ons heen alleen maar groen! Onderweg nog een krokodil gespot en een wilde haan. De tocht werd uiteindelijk afgesloten met een douche onder een waterval, die toevallig door 10.000 Thaise schoolkinderen werd bezocht. Vervolgens terugliften met een Thaise kerel die een Ajax shirt aan had, om vervolgens met zijn familie aan tafel te belanden. Dit is zeker een van de meeste fascinerende taferelen van de trip tot dusverre geweest. Aangezien onze Thaise woordenschat vrij beperkt is en zij totaal geen Nederlands of Engels spraken was communiceren best lastig. Gelukkig doen woorden als Allooy (lekker) en Chong Keo (proost) het altijd goed. Dit vreetfestijn duurde vervolgens de gehele avond en al die tijd moesten wij in een soort lotushouding op de grond zitten. Onze knieen doen nog steeds zeer! Vervolgens zijn weer weer ons gebrek aan bedje ingedoken en sliepen wij onder een prachtige sterrenhemel met op de achtergrond het geluid van krekels in combinatie met dronken Thai!

De volgende ochtend zijn wij weer vroeg opgestaan en hebben wij alle rug en nekwervels weer op zijn plek geduwd. Vervolgens teruggelift richting Pak Chong om daar een bus te pakken. Nadeel daarvan was dat we alleen niet wisten waarheen wij wilden. Zodoende zijn wij uiteindelijk in de wereld stad Lop Buri beland. Deze stad wordt door menig Thai afgeraden en dus wilde wij weten waarom. Eenmaal aangekomen werd dat al vrij snel duidelijk, Lop Buri is een grote ghetto die wordt bevolkt door lady-boys en apen. Hoewel het leuk is om te zien hoe de apen de binnenstad hebben veroverd is er verder niet veel te beleven. Na het zien van de honderdste lady-boy is zelfs dat niet meer interessant. Het werd dus hoogste tijd om verder te reizen en deze keer niet per bus maar per trein. De reis heeft ons uiteindelijk gebracht in een leuk stadje dat Sukothai heet. Hier staan zeer veel oude tempelcomplexen die zeer de moeite waard zijn om te bezichtigen (althans volgens mijn reisgids). Boudewijn en ik vonden dat deze tempelcomplexen veel weg hadden van stapeltjes rode bakstenen. Toch hebben wij hier een heerlijke dag beleefd. Op een fietsje rondcruisen door een mooi natuurpark in combinatie met eeuwen oude tempels is stiekem gewoon best leuk. Die avond zijn wij nog wezen dineren met een aantal britten waarvan de creditcards waren gestolen. Vandaag hebben wij besloten om onszelf wat rust te gunnen en zodoende zijn wij uiteindelijk bij een zwembad van een hotel in de buurt beland. Na een dagje lekker zonnen en nu dit stukje schrijven gaan wij ons zelf nu trakteren op een etentje op de avondmarkt. Specialiteit van de markt zijn toch wel de krekels, die ik overigens al geproefd heb.

Binnenkort meer hierover, nu heb ik honger en sommigen weten wat dat betekent.

Adios!

P.S eventuele taal en spellingsfouten worden later door Boudewijn gewijzigd!