...kggggt....klik........earth calling Gjalt en Boudewijn...........Gjalt en Boudewijn...........come in please........Zoetermeer.....we have a problem.........

Nee, nee! We zijn er nog! Na het rappe tempo waarin de eerste blogs elkaar opvolgden liepen de bezorgde reacties na de radiostiltevan de afgelopen tijd al voorzichtig binnen, maar in onze poging om het 'echte' Thailand te zien komen we ook wel eens op plaatsen waar de internetcafesen 7/11 zich niet om en om in de straat bevinden. Dat is ook wel eens leuk, al betekent het wel dat mijn belofte even op de lange baan moet. Laten we hem anders gewoon vergeten...Hier volgt een belachelijk lange lap tekst over alles wat Gjalt en ik de afgelopen dagen weer hebbenmeegemaakt. Want we hebben weer niet stilgezeten! Tenminste...

Het verhaal begint waar het vorige is geeindigd: Sukhotai.

Het is op een mooie en zonnige dag, zoals de meest dagen hier zijn, dat Gjalt, geinspireerd door zijn reisgids en reizigersgeest, het idee vat om via dewestelijke grens van Thailand, die met Birma (Burma of Myanmar, maar bij deze Birma),naar het noordenvan Thailand te reizen. Een langere route, maar we hebben het idee dat we wat rap gaanen we hebben nog steeds geen haast, dus de westgrens, it is.

Eerste stop vanaf Sukhotai is Mae Sot; een klein stadje nabij de grens, dat met een 'Friendship Bridge' is verbonden met Birma en een plek is waar verschillende volkeren naartoe komen voor hun handel. Vanuit Mae Sot is het mogelijk om dagtripjes naar Birma te maken, iets wat vooral Gjalt interessant lijkt, gezien de huidige situatie in dat land, waar we op dat moment nog niet veel over weten.Het is even zoeken, maar we vinden een leuk guesthouse dat ons twee single rooms aanbiedt, waardoor Gjalt en ik voor het eerst de nacht in verschillende kamers doorbrengen. We settelen ons in onze kamers en besluiten een kijkje te gaan nemen in Mae Sot. Al snel wordt duidelijk dat Mae Sot nauwer bij Birma is betrokken dan de geografische ligging al zou doen vermoeden. Op verschillende plaatsen verzamelen groepjes mensen zich, vrijwilligers en ontwikkelingswerkers, die hun plannen maken om hun steentje bij te dragen aan het oplossen van de problemen in Birma. Ook de Birmezen zelf houden zich op in Mae Sot. Veel kinderen zijn bezig met het verzamelen van wat lijkt op afval, en langs de straat zitten meer zwervers en bedelaars dan we gewend zijn.

Het guesthouse waar we verblijven, Ban Thai Guesthouse, blijkt eveneens een uitvalsbasis voor weldoeners. Op ieder moment van de dag zit er wel iemand in het rustige binnenplaatsje achter een laptopofweggedoken in studieboekenEngels, waarmee les wordtgegeven inplaatselijke scholen. Zoals veel ondernemers in Mae Sot, is ook de eigenaar van het guesthouse een vluchteling uit Birma. Ondanks het feit dat zijn guesthouse voornamelijk wordt bezocht door mensen die hulp komen bieden, is hij er ook op uit om mensen die dat in eerste instantie niet van plan zijn zo ver tekrijgen dat ze ook nog even blijven hangen. Vele handen makenlicht werk, of in dit gevalnog steeds een schijnbaar onmogelijke klus.

De eigenaar biedt ons aan tijdensons verblijf een kijkje te nemen in een museumrond de problematiek in Birma.Daar gaan we zeker kijken, maar eerst huren we een brommertje om zelf eensin de omgeving rond tekijken, en ook omde Friendship Bridge en daarmee Birma van een afstandje te zien.

De Friendship Bridge is, wat de naam al doet vermoeden, een brug. Niet veel meer, niet veel minder, op het eerste gezicht. Het is er druk, mensen trekken lopend, met auto's, fietsen enTuktuksnaar de andere kant. Het is raar om te beseffen dat de rivier die onder de brug door stroomt de enige grens vormt tussen de hel die Birma is en het 'rijke' envrije Thailand, en afgezien van een handjevol soldaten met geweren aan de oever van de Thaise kant van de rivier, lijkt er weinigte zijn dat een Birmees ervanzouweerhouden de oversteek te wagen. Onder de brug gebeurt van alles. Birmezen proberen hun handel te slijten in Thailand en blijven dichtbij de rivier, of in ieder geval binnen een schijnbaar acceptabele grens, zodatzegeen geld hoeven te betalen voor hun verblijf in Thailand.Er wordt het nodige gedeald, drank, sloffen sigaretten,met Thai, met de soldaten, het lijktalsof het hier inmiddels de normale gang van zaken is, en dat is het ook.Gjalt en ik proberen voor onszelf op een rij te krijgen hoe alles op en rond de brug een beetjewerkt, en lopeneen klein stukje langs de oever van de rivier. De oever is in dit geval de betegelde 'promenade' met zilver -en goudkleurig hekwerk, waar aan de kant van Birma geen sprake van is. Onderweg worden we aangesproken doorverschillendeBirmese kinderen, die wat betreft hun Engels niet verder komen dan 'Hello, money' en'Byebye, hungry', hun hand ophoudenbij iedereen die langsloopt, maar op het moment van een foto hun pose klaarhebben. Ze lijken te leven onder de brug,maar later horen we dat dit slechts is nu het water in de rivier zo laag staat. Bij de rivier zien we een kindje uit het water drinken, terwijleen stroompje verderop een man zich staat te wassen. We nemen nog een kijkje op een enorme overdekte markt vlakbij de brug, stappen weer op ons brommertje en rijden weg.

Zoals wel vaker op ons brommertje, wordt de richting bepaald door de stand van de maan, de windrichting, of een ingeving van de bijrijder na de vraag: Links, rechts, rechtdoor?! Het werd links, en we rijdeneen zijstraatje van de hoofdstraat in,waar na enkele minuten rijden langzaamstukken asfalt uit beginnen te ontbreken. We rijden stug door, slingeren door de lokale hanggroepjeugd, zwaaien vriendelijk en belanden uiteindelijk bij iets dat lijkt op een waterreservoir. Tegelijkertijd vindenwe de reden vande grote hoeveelheid rotzooi die we langs de kant van de weg tegenkwamen: het is de plaatselijke vuilnisbelt. Rond het reservoir zitten verschillende mensen te vissen, en als we goed kijken zienwe dat er ook op de vuilnisbelt het nodige gebeurt. Met een grote omweg om het reservoir heenrijden we uiteindelijk dwars door de vuilnisbelt heen, en zienhier en daar een klein huisje en veel bedrijvigheid.Een aantal kleine families lijkt te wonen op de afvalhoop, zich voorziendvan de troep van anderen om hun dagelijkse ding te kunnen doen. Kinderen spelen, binnenslingert een moeder in een geimproviseerde hangmat haarkind in slaap. We beseffen ons dat we vreselijk 'out of place' zijn, terwijl we met ons brommertje door het afval rijden. We worden wat ongelovig aangekeken, en kijken waarschijnlijk net zo ongelovig terug.

De volgende dag brengt het bezoek aan het museum. We krijgen van de eigenaar van Ban Thai op het hart gedrukt dat het 'not for fun' is, waar we ook geenszins vanuit gaan. Hetmuseum, of eigenlijk meer een kleine tentoonstelling, bevindt zich ineen Thais huis, weggestopt in een armere wijk van Mae Sot.We worden verwelkomd door een vriendelijke Birmees, die onsinlicht over de huidige situatie en ons iets vertelt over de organisatie waar hij voor werkt, de AAPP(Assistance Association for Political Prisoners). Deze organisatie houdt zich bezig met het welzijn vandeduizenden politieke gevangen in Birma, die zoweltijdens gevangenschap als na vrijlating worden gemarteld doorhetmilitaire regime en gedwongen worden te vluchten. Ookde man zelfkreeg ruim twaalf jaar gevangenisstraf wegens het uitkomen voor zijn mening en deelnemen aan politieke activiteiten diedoor de 'junta'verboden zijn. Zijn Engels is slecht te verstaan, maar desondanks komen er genoeg woorden aan die duidelijk maken hoe ernstig de situatie nog steeds is en is geweest sinds het neerslaan van de eerste demonstraties eind jaren tachtig. Om ons heen zijn de muren daarnaast behangen met foto's van demonstraties, slachtoffers en de gevolgen van het ingrijpen van het leger, die waarschijnlijk nog steeds maar een klein idee geven van de omvang van het verhaal. We worden door een kleine ingang meegenomen het huis in, waar een kleine ruimte is ingericht met nog meer gruwelijke foto's op de muren en uitgebreide uitleg over de gang van zaken in de Birmese gevangenissen. We sluiten af met een Engelse documentaire, die een duidelijk, chronologisch beeld geeft van de gebeurtenissen van de afgelopen decennia, wat helpt om het een en ander op een rij te zetten. We krijgen nog wat kleine boekjes mee en doen een bescheiden donatie, waar we, met het schaamrood op de kaken, een 'acknowledgement' voor krijgen.

Eenmaal terug bij het guesthouse komt de eigenaar gelijk vragen hoe het was, schijnbaar gewend aan de terugkeer van geshockeerde toeristen. Ik vertel hem dat het indrukwekkend was, al heb ik tegelijkertijd het vermoeden dat de schrik er bij menig Amerikaan een stuk meer in zit na een bezoek aan het museum. Ik krijg een troostend schouderklopje en een vriendelijke lach, terwijl hij volgens mij staat te wachten op de eerste tranen. Dan vertel ik hem dat we de documentaire gezien hebben, waarop gevraagd wordt of we de videohebben gekocht. Wanneer ik ontkennend antwoord en zeg dat we een donatie hebben gedaan lijkt meneer ineens ietwat geirriteerd. 'You should have bought the film! You should have bought the movie!', blijft hij me verwijten, wat ik, zelfs na onze bescheiden donatie en daarmee gepaard gaande schaamte, niet helemaal terecht vind. Mae Sot begint wat ongemakkelijk te voelen, vooral wanneer we mensen uit moeten leggen dat we slechts op doorreis zijn, en geen wonderen komen verrichten. Het is een inspirerende plek voor eenieder die er komt om goed te doen, of goed te voelen, maar gewetensbezwarend voor twee nieuwsgierigeHollandse backpackers op doorreis naar het noorden.

Slechts een veeg over het krijtbord is er voor nodig om ons twee uur lang vast te houden op het busstation van Mea Sot. Met een vriendelijk gezicht en een harde lach wordt ons verteld dat er net twee lijndiensten naar Mae Sariang zijn verdwenen...Foetsie! HAHA! Ach ja, het went.

Gjalt vindt twee dames die zo gek zijn z'n hangmat een mooie plek te geven en is vertrokken. Ik maak een kruiswoordpuzzeltje en raak aan de praat met Oscar uit Washington DC,een gevluchte Birmees, of eigenlijk Karen (volk dat zichzelf tussen detwee vuren van Thailand en Birma zag belandenen daarmee ook hetzelfde lot beschoren was), die net in Mae Sot aankomt om te kijken of hij nog wat kan doen. Een aardige Amerikaan die lijkt op eenMexicaanse indiaan, waarmee ik op een rare manier terecht kom op de vergelijking tussen Vlaanderen en zijn volk. Verkrachtingen, marteling, vernietigde oogsten en platgebrande huizen blijken het enige verschil, concludeert hij.

Dewagen waar we op wachten is een omgebouwde pickup, waar achterin twee banken zijn bevestigd, goed voor een man of 10. Na twee uur wachten verschijnt het wagentje, een stevige 4wd, want de weg die ons te wachten staat is er niet zomaar een. De weg van Mae Sot naar Mae Sariang staat bekend als 'Death Highway'; dwars door de bergen, leidend langs diepe afgronden over ongeasfalteerdewegen, niet veel breder dan de wagen zelf. We vertrekken met een man of 7, en rijden enthousiast (misschien doordat we nog geen idee hadden hoe lang de rit zou duren) de Thaise bergen en jungle in. Na een aantal stoppen begint het wagentje, Saeng Thaew in het Thais, al aardig vol te lopen, en als ieder plekje op de bank zo'n beetje bezet is en ook het rek achterop de wagen is voorzien van een passagier, denken Gjalt en ik dat ie toch wel zo'n beetje vol moet zitten, terwijl we overigens onze benen in onze nek hebben door een enorme zak rijst die tussen ons in ligt. Nou blijkt 'vol' in Thailand een van de rekbaarste begrippen die er zijn. Groepjes van 2, 4 en 5 man worden nog zonder morren aan de wagen gebonden, wat ervoor zorgt dat we uiteindelijk met 24 man in de wagen zitten, terwijl het arme beessie ons in z'n eerste versnelling de berg op probeert te hijsen. Een bont gezelschap van locals kijkt ons aan alsof we de twee enige backpackers in de wagen zijn, en ik krijg een brede glimlach van een oude vrouw tegenover me, die haar zwarte, het schijnt door de 'betelnut' gitzwart gekauwde tanden ontbloot en nog eens even flink naar buiten rochelt. Het is een prachtige rit en Gjalt en ik vergapen ons aan de kleine stukjes paradijs die we tegenkomen. Midden in de jungle beginnen zich plotseling de buitenwijken af te tekenen van iets dat eenmaal dichterbij een enorm vluchtelingenkamp van houten, al dan niet op palen staande huisjes blijkt te zijn. Enkele kilometers lang rijden we langs het kamp, terwijl een enkele passagier uit -en instapt.

Maar liefst 6 uur later komen we aan in Mae Sariang, en gelijk is daar Aekkasan. Een welbespraakte Thai die ons graag kennis zou willen laten maken met zijn mooie Road Side Guesthouse, dat, volgens eigen zeggen,vanwege de recente opening nog niet in de Lonely Planet is opgenomen. We worden meegenomen naar iets wat lijkt op een saloon, midden in Thailand, en al snel wordt duidelijk dat Aekkasan groot fan is van alles dat met country en western te maken heeft, en dat hij helaas zijn guesthouse ook zo heeft ingericht. Tikkie 'OTT'...

Hij voorziet ons van een prima kamer, toont ons de nette gedeelde badkamers en drukt ons op het hart dat we na tienen absoluut geen last meer zullen hebben van het langsdenderende verkeer. Vooruit dan maar. Aekkasan is een eeeh...gedreven ondernemer, die ons graag veel geld uit ziet geven in zijn etablissementje. 'Mo' beah? Mo' coke? Dinnahhh? If you have one mo' beah, you will ceeeertainllyy no hear traffic tonight!' Helaas is Aekkasan's triplex muurtje niet bestand tegen de tientonners die nog tot laat in de avond langs het guesthouse rijden. Herriestoppers dan maar.

De volgende dag wordt 'one of those days'. We huren twee mountainbikes en fietsen naar Salawin National Park. Het enige dat we vergeten is water...De weg naar het park is nu en dan pittig, vooral wanneer de spieren wat dat betreft al even stilstaan. Afgepeigerd komen we aan bij het visitors centre van het park, waar we uit een dubieus koelapparaat een glaasje ijskoud water krijgen. Fout 1, maar we klagen niet. We maken een kleine tocht door het bos, verdwalen een aantal keer, maar komen op wonderbaarlijke wijze iedere keer weer op het goede pad terecht, niet op de laatste plaats doordat we begeleid worden door een hond, die ons de hele route volgt. Veel meer dan een boswandeling wordt het niet, en aan het eind hebben we van de ene fles water die we gratis mee kregen zelfs nog water over.

Volgens Aekkasan is een grote zittende Boeddha hoog op de berg 'the place to be' bij zonsondergang, dus na een stuk fietsen en een flinke klim de berg op kijken we uit over de vallei waar Mae Sariang in ligt. 'Aekka' loog niet. Een fantastisch uitzicht op het tegenovergelegen bergen, de vallei, de rijstvelden met de kleine houten huisjes erin en Boaddha die alles overziet. Gjalt vindt snel zijn plekje in een klein huisje naast Boeddha, waar hij z'n hangmatje ophangt. We drinken ons biertje en gaan op zoek naar innerlijke rust.

Als de zon onder is fietsen we terug en gaan op zoek naar iets te eten. Uiteraard ziet Aekka ons graag plaatsnemen in zijn restaurantje, maar we besluiten naar de plaatselijke markt te gaan. We vinden een geschikte plek, en om een of andere reden krijgen we naast het menu ook een papiertje en een pen. Gjalt besluit zijn Thaise schrift eens uit te proberen, en schrijft onze bestelling op, die zonder enige vreemde blik wordt geaccepteerd. Wellicht fout 2...Vol ongeloof kijk ik hoe er wordt begonnen met de bereiding van ons eten terwijl Gjalt even geniet van zijn gloriemomentje. Het eten dat we vervolgens krijgenis prima, en nog wat we besteld hadden ook.

Er is 's avonds niet veel te doen in Mae Sariang, maar we gaan op zoek naar een leuke tent om wat te drinken. We lopen weg bij onze eettent en struikelen gelijk tegen een, jaja, karaokebar aan! Binnen zitten twee Thaise meiden hun best te doen op ingewikkelde Thaise liedjes, terwijl 4 mannen aan een ander tafeltje duidelijk beschonken mee proberen te lallen. Het zag er uitnodigend uit...Zoals dat gaat bij Thaise cafeetjes worden we praktisch naar binnen gesleurd en al snel staat het eerste biertje voor onze neus, samen met twee microfoons...We zetten het op een zuipen en de rest van de avond wordt de lucht in Mae Sariang gevuld door de melodische klanken van (met opzet) de meest kaaaaaaaaazige liedjes die je maar kunt bedenken, afgewisseld met een enkele kraker. Celine Dion, Backstreet Boys, Westlife, John Denver en The Eagles, en ach wat, een acapella versie van Maxville's 'She's Not You', die ik ook na lang zoeken echt niet kon vinden. 'Three more songs' three more songs!', krijgen we te horen. Dan weten we het zeker, die Thai zitten gewoon niet te wachten op klanten! En als de ene karaokebar dichtgaat, ga je natuurlijk naar een andere! Een mysterieus barretje, waar we worden toegezongen door een ladyboy en we nog een duetje doen met de plaatselijke held. Een mooie avond...Tijd voor fout 3. Bij gebrek aan een goede kebabtent besluiten we wanneer we de karaokebar uitstrompelen nog wat te eten bij het enkele kraampje dat z'n karretje nog niet weggereden heeft. We bestellen drie stokjes vlees, en als de bak opengaat en de geur mijn neus bereikt begin ik wat te twijfelen. Gelukkig volgden er nog wel tien seconden in lauw, vies vet, dus geen reden om lekker op te eten! Toch...?

Het resultaat was niet best. Een dagbesteding die je waarschijnlijk niet in de Lonely Planet tegen zult komen en ook de reden van de 'tenminste' helemaal aan het begin van dit verhaal. Uren staren naar het boeiende gevecht tussen rode en zwarte mieren op een pot waar je je knieen niet kwijt kunt. Ik was de gelukkige diede spits af mocht bijten, en met de echo van Gjalt z'n lach nog in de kamer klinkt het dichtslaan van de deur voor Gjalt z'n eerste run. Een dagje uitzieken en de reis naar Chiang Mai even van de baan.

Tegen beter weten in beginnen we de dag erna toch aan de trip. Gewapend met Immodium nemen we plaats in een uit staalplaat opgetrokken bus met kleine ventilatortjes en heel veel mensen, die ons in 5 uur, in de brandende zon, inde eerste versnelling door de bergen heensleurt. Klinkt misschien bekend,maar dit was toch ff wat anders dan de hemelse rit over Death Highway. Tot overmaat van ramp krijgen we ook nog de nodige koortsaanvallen te verduren, wat zorgt voorkoude rillingen in de hitte en kokende hitte in de koele bergen. Al doende leert men, dus de volgende keer wordt er uitgeziekt.

Zwaarbevochten in Chiang Mai, een grote stad waar we voor het eerst in langere tijd het idee hebben niet de enige of een van de weinige backpackers te zijn. Na een aantal nachten guesthouse hoppen zijn we beland in Julie Guesthouse, waar het goed toeven is en veel nieuwe contacten worden gelegd.We zijn weer nagenoeg beter, al is de waterhuishouding nog steeds niet helemaal op orde...maar ach, morgen vertrekken voor drie dagen de jungle in, so what's the problem...?

Ik geloof dat dat het was! En zo niet, dan toch! Tijd voor frisse lucht!We vermaken ons nog steeds prima engaan zo met een gezellig groepje wat eten bij de Italiaan.

Rest me nog jullie een klein idee te geven van onze rit over Death Highway. Het is een beetje behelpen hierzo, maar lots of fun all the same!

So far, so good!