Een van de mooie dingen van het reizen is dat er eigenlijk iedere dag wel iets gebeurt. Of je nouin een met locals volgepakte bus op pad bent naar een onbekende bestemming, hunkerend naar water door de bergen slentert of gewoon de hele dag in een cafeetje naar eindeloze herhalingen van Friends, Family Guy of The Simpsons ligt te kijken, je zou er zo een compleet blog aan kunnen wijden. Onze aankomst in Bangkok lijkt inmiddels dan ook al jaren geleden, maar ook Pai, waar Gjalt jullie heeft achtergelaten, zouden we zomaar vorig jaar bezocht kunnen hebben. Tijd voor een update!

Pai was onze laatste echte bestemming in Thailand, maar Laos wachtte! Een emotioneel afscheid van onze Britse reisgenoten en de rest de ´Pai-clan´ en een lange, nachtelijke busreis richting de grens met Laos zijn onze laatste herinneringen aan een mooie tijd in Thailand, waar we uiteraard nog terugkomen! De bus brengt ons via de inmiddels iets te bekende kronkelweggetjes naar een guesthouse in Chiang Khong, waar we midden in de nacht enigszins gebroken aankomen en waar we moeten wachten tot we ons visum kunnen regelen. Terwijl Gjalt nog wat slaap probeert te pakken, spring ik achterop bij de eigenaar van het guesthouse, die me naar de plaatselijk ochtendmarkt brengt. De geur van net niet verse vis en in tweeen gespleten varkenskoppen valt me iets te zwaar op de slaperige ‘nog-geen-ontbijt-gehad'-maag, dus ik houd het snel weer voor gezien en drink met wat locals een heerlijk bakkie Nescafe. De zon komt op, wat zorgt voor de nodige warmte na een koude nacht, en we worden achterin een pickup naar het immigratiekantoor vervoerd, waar een belangrijke man (dat konden we zien, hij had een uniform aan!) ons 5 Baht extra vraagt, omdat de arme man zo vroeg op moest. Na het afhandelen van de laatste formaliteiten op Thais grond gebied, is een korte boottocht naa de overkant van de rivier het enige wat ons nog scheidt van onze eerste treden op Laotiaans grondgebied, waar we de Laotiaanse formaliteiten afronden en worden vervoerd richting de haven, waar een flinke stoet slowboats liggen te wachten op hun passagiers.

Onbekend met de exacte gang van zaken rond het vervoer met slowboats, stappen we in een inmiddels al aardig volgepakte boot, gemeubileerd met houten bankjes met uitgezeten kussentjes, die ons achterwerk de komen 6 a 7 uur zullen scheiden van de nog veel hardere houten ondergrond, al was het onderscheid na 15 minuten eigenlijk al niet meer te merken. Dan volgt onze eerste kennismaking met de ´politiek van de slowboat´, gepresenteerd door een aantal wat oudere passagiers, wat inhoudt dat men instapt, geschrokken om zich heenkijkt en heel hard begint te schreeuwen: 'No more space! Full! Full!' Waarna een geselecteerd gezelschap morrende Laotianen in beraad gaat en uiteindelijk een tweede boot ter beschikking stelt. Iedereen blij...of niet. Slowboats zijn namelijk verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen, maar ik houd het voor het gemak op een tweedeling. De ‘hardhouten bankjes/negatieve beenruimte/zuipende oostblokkers/slaap kun je wel vergeten'-boot, en de ‘met zacht leer bekleede autostoelen/koud bier in overvloed/ga maar ergens liggen want er is ruimte voor iedereen/wie heeft er zin een spelletje'-variant. Wij zaten op de eerste.

Gelukkig bevinden we ons inmiddels in Laos, wat werkelijk waar een hoop pijn verzacht. De boottocht brengt ons over de Mekong langs schitterende landschappen, waar hier en daar plotseling een echte local opduikt, die in the middle of nowhere kleren wast, rustig zit te vissen, in een houten bootje, ongestoord door het geweld van de voorbijrazende speedboats, naar de overkant peddelt of bezig is met iets anders eenvoudigs, doch elementairs. Kuddes waterbuffels houden zich op op de oevers van de enorme rivier, terwijl verderop de kinderen in het water spelen en er weer uit het niets een mooi klein houten huisje tussen de bomen verschijnt, waar schijnbaar iemand woont. Gjalt en ik zijn meteen verkocht.

Na al een bocht of 24 gehoopt te hebben op het verschijnen van onze eindbestemming, komen we eindelijk aan in Pak Beng, waar we de nacht door zullen brengen voordat we de volgende dag onze weg richting Luang Prabang vervolgen. Dankzij de Lonely Plant zijn we op de hoogte van de stoet kinderen die in Pak Beng onze boot bestormt om onze tassen te grijpen, om ze vervolgens de hoge trap die de oever van Pak Beng scheidt op te zeulen en er natuurlijk geld voor te vragen, dus we knokken ons een weg naar onze tassen, duwen hier en daar wat kleine kindjes overboord, maar komen uiteindelijk met ons geld nog in de zak boven aan de heuvel, waar we worden getackeld door de guesthouse-maffia. Het is wel duidelijk dat dit kleine dorpje het moet hebben van de slowboats. We vinden een mooi plekje in een goedkoop guesthouse (licht, 2 bedden en twee klamboes) en nadat we de nodige drugs hebben afgeslagen en wat gegeten hebben, is het tijd voor wat nachtrust, die we sinds ons vertrek uit Pai niet gehad hebben.

De onrustige nacht die volgt blijkt een voorbode voor een minstens zo onrustige ochtend. Er hangt iets in de lucht; onrust, opstand! Na ons ontbijt vetrekken we weer richting onze boot, en na ook de ochtendaanbiedingen van opium en marihuana afgeslagen te hebben komen we aan bij de kade, waar onze boot vandaan zal vertrekken. Het is er opvallend druk is, en de kade is gevuld met wachtende passagiers, die op de betonnen trap die richting de boten leidt zitten te wachten. Wat blijkt, alle reizigers die de dag ervoor verdeeld over 2 boten zijn aangekomen in het lieftallige heuveldorpje, worden nu geacht in 1 boot de tocht naar Luang Prabang te ondernemen! Maar niet als het aan een aantal oude knarren en hippies ligt, die inmiddels hun plekje op de eerste boot hebben veroverd en niet toestaan dat er nog meer mensen de boot opkomen, die in het gangpad plaats zullen moeten nemen. ‘No more, no more!' en ‘Full! Full!', klinkt er uit de boot, overigens een van de eerste bovengenoemde variant, terwijl wij onze plek op de barricades voor deze ene keer laten voor wat het is en het schouwspel van een afstandje bekijken. Duidelijk bevangen door emotie laat een Schots meisje bovenaan de kade haar tas van haar schouder glijden, die precies goed valt. De tas begint langzaam richting het water te rollen, en als de jongedame bekomen is van de eerste schrik besluit ze in een minder helder moment achter de tas de steile kade af te rennen. In een laatste wanhoopspoging springt ze naar haar tas...ze mist, landt pijnlijk dicht bij de trap in het met rotsen versierde zand ernaast, en kan niets anders meer doen dan toekijken hoe haar backpack de Mekong inrolt. Ondertussen lopen de gemoederen bij de boot ook flink op. Er wordt gedreigd met het bellen van ministers en een andere Schotse besluit dat het genoeg is geweest en laat haar ware Schotse aard bovendrijven, om de onwillende Laotianen eens te vertellen hoe het zit. Links het gevloek en getier van de gevallen Schotse, die niet begrijpt waarom de man die van zijn boot het water indook om haar tas te redden niet wat alerter kon zijn, rechts het geluid van toegevende Laotianen, die zuchtend en steunend een tweede boot aan laten varen. Blij verrast stappen we met een overzichtelijke groep in de boot, waarna we vriendelijk zwaaien naar onze helden in de eerste boot, ze bedanken voor de getoonde inzet en ons opmaken voor onze tocht in een boot van de tweede variant! 'Ja, en das fijn hé'

Om een uur of 18.00 komen we aan in Luang Prabang, waar we meteen verwelkomd worden door de relaxte ‘vibe' van het stadje. De iets te bekende neonverlichting heeft bij de plaatselijke nightmarket plaatsgemaakt voor prettige peertjes, en hier en daar proeven we al een beetje van de Franse invloed waaraan Laos onderhevig is, of in ieder geval is geweest. Subtiele verwijzingen in architectonisch opzicht in combinatie met de geur van versgebakken stokbrood in de ochtend brengen ons met de ogen dicht zo naar hartje Parijs, maar daarvoor zijn we niet naar Laos gekomen! Desalniettemin een aangename afwisseling. Met de fiets verkennen we de volgende dag de omgeving van Luang Prabang, en ‘s avonds drinken we LaoLao-cocktail met wederom een gezellig groepje lotgenoten, waar we de volgende dag mee naar de Kwang Si watervallen gaan, voor de broodnodige afkoeling en de kennismaking met de eerste, hetzij een kleine, ropeswing! Want ondanks het feit dat het hier al niet koud was, begint het ‘hot season' langzaamaan ook te ontwaken, wat betekent dat de middaguren voornamelijk in het water, binnen, of met de wind in de haren worden doorgebracht.

Nadat we sinds onze aankomst in Laos al aardig naar het zuiden zijn afgezakt, wordt het weer tijd om het noorden weer op te zoeken, waar de Gibbon Experience op ons wacht! Het maakt dat onze route niet erg logisch is, maar geeft ons ook de mogelijkheid om in onze weg naar boven het mooie dorpje Nong Khiaw te bezoeken. Een rustig, klein dorpje, geklemd tussen de bergen en aan de rivier, een prachtige omgeving dus. We verblijven twee nachten in een bungalowtje aan de rivier, waarna we onze weg richting het noorden vervolgen, met Luang Namtha als volgende bestemming.

Laos is een land in ontwikkeling, wat vaak blijkt uit de verschillen die we zelfs nu al tegenkomen met de situatie die geschetst wordt in onze Lonely Planets, editie 2007 (2008, in het geval van die van Gjalt). Ook Luang Namtha is een stad met ambitie, zo blijkt als we af worden gezet bij de busterminal, 10 kilometer buiten de stad! We hopen dat de ambitie ook heeft geleid tot de aanwezigheid van een ATM, want we komen nagenoeg platzak aan in Luang Namtha, doordat de Kip af en toe pootjes blijkt te hebben en ook massages duur uit kunnen vallen...In ons hotel (jaja, hotel! We hebben dan wel geen geld, maar een hotelletje op z'n tijd...) vragen we naar de dichtstbijzijnde ATM. Niet aanwezig, aldus onze zeer vriendelijke, doch onwetende hoteleigenaar, wat blijkt wanneer we tot ons groot geluk even verderop in de straat toch een ATM tegenkomen. Voorzien van de nodige miljoenen kunnen we op weg naar een van de vele ‘Baans', waar we zullen worden opgepikt voor de Gibbon Experience.

In een minibus vol Hollanders vertrekken we de volgende ochtend naar Baan Donchai, en we worden erg raar aangekeken als het busje na anderhalf uur tot stilstand komt en wij uitstappen bij een stoffige parkeerplaats met een kleine supermarkt. 'Mag ik vragen wat hier te doen is?', wordt er beleefd gevraagd. 'Wij gaan naar de Gibbon Experience!', glimjuichen we terug. De tijd in Baan Donchai gaat langzaam en er is weinig te doen. Als de boeken uit zijn en de blaren op de duimen staan van het pellen van de mais, waar we de locals een plezier mee hopen te doen, worden we aangenaam verrast door de aankomst van twee truckladingen backpackers, op weg naar de Gibbon Experience. We zitten goed! Je weet het nooit. Aan het begin van de avond krijgen we van de vrouw van Mr. I-Daeng de vraag of we kip bij ons avondeten willen. We knikken enthousiast ja, gaan terug naar onze boeken, om 5 minuten later opgeschrikt te worden door het geluid van een kip die voor z'n leven vecht, terwijl ie met een touw om z'n nek aan onze ballustrade hangt. Ach ja, we hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat het vlees niet vers is.

De volgende ochtend is het zo ver. Tenminste, dat hopen we, als we om 11.00 zitten te wachten op de truck die ons om 10.00 op had moeten pikken. Dat wachten schijnt er nou eenmaal bij te horen, en ook in dit geval zijn ze ons niet vergeten. Over een mooie, overharde bergweg worden we dieper het land lang ingebracht, waar we bij een klein bergdorpje aankomen, waarvandaan we verder moeten lopen. Gelijk wordt duidelijk dat de Nederlanders bekend zijn met de Gibbon Experience; afgezien van de 3 Nederlanders in onze eigen groep, zitten er in de groep die op het punt staat weer te vertrekken twee Nederlandse gezinnen. Terwijl moederlief uit alle macht popi-jopie oom Arnold ervan probeert te overtuigen dat het echt niet verstandig is om de kroost op de weg terug over diezelfde mooie, onverharde weg op het dak van de door een Laotiaan bestuurde 4x4 te laten zitten ('Nee! Ook niet als ze zich goed vasthouden!'), beginnen wij aan onze tocht de berg op. Na een flinke klim, die dankzij de ferme pas van een achteraf door menigeen verguisde ‘pace-maker' best vlot verliep, krijgen we onze klimgerei aangemeten. Het bekende klimharnas, met een touw en karabiner voor de zekering, en een andere karabiner, waarin op ingenieuze wijze twee wieletjes zijn gemonteerd, met bovenop een stuk van een brommerband, die je vasthoudt wanneer je zipt en waarmee je kunt remmen door het achterste stuk van de band om de lopende kabel te klemmen.

Het park kent 6 boomhutten, waarvan er 3 worden gebruikt voor de Waterfall Experience, en 3 voor de Classic Experience, waar wij aan beginnen. Alle boomhutten zijn toegankelijk via de ziplines, maar liggen ver uit elkaar, wat betekent dat er af en toe ook en flink stuk gelopen moet worden. Nadat we ons harnas hebben gekregen is het tijd voor de eerste bescheiden zipline naar Treehouse 1. Een voor een ‘zipt' iedereen naar de overkant, en met een soms wat ruwe maar veelal soepele landing komen we aan in het 3 verdiepingen tellende onderkomen voor 6 personen. Treehouse 2 is bestemd voor 2 personen, en staat beter bekend als ‘The Honeymoonsuite'. Gjalt en ik denken er even over na, altijd in voor wat romantiek, maar laten de stek toch aan een Amerikaans stel (65 en 67 jaar, zippend alsof het een lieve lust was!). De tocht naar Treehouse 2 betekent ook de eerste lange ziplines. Vanuit een vertakking midden in Treehouse 1 vertrekt de zipline richting Treehouse 2, wat enige aandacht vereist, wil je een schop voor je kop van een vertrekkende zipper voorkomen. Daarnaast betekent het dat je je zonder er al te veel bij na te denken uit een 40 meter hoge boomhut moet storten, om vervolgens met een aardige snelheid op een andere boom af te schieten, waaraan een klein houten platform is getimmerd. Dit alles uiteraard goedgekeurd door de plaatselijke brandweer.

Na een aantal lijnen krijgen Gjalt en ik de ziproutine al aardig onder de knie. Harnas vast, veiligheid vast, apparaat erop en gaan. Rode stickers op de lijn betekent terugkomende lijn, groen is goed en geel is veilig. Flink veel gas geven, je haalt het waarschijnlijk toch niet. Makkelijk zat! Tijd voor wat hoogmoed! We zetten het Amerikaanse stel af bij hun suite en lopen een half uur tot we aankomen bij de zipline naar Treehouse 3, ons houtige huisje voor de komende dagen. Gjalt is veilig aan de overkant en ik spring nonchalant en ietwat ongelukkig van het platform en begin te draaien. De snelheid neemt toe en in een poging om weer recht te komen en niet achteruit onze boomhut in te schieten, vergeet ik een split second dat er een stalen kabel langs m'n hoofd raast. Wat rest is het geluid van staaldraad langs mijn schedeldak en de gevleugelde woorden: 'Yep, that's gonna leave a mark!' Het kost me een aardige pluk haar, maar even ontsmetten en we zijn weer op de been.

We settelen ons met twee Amerikaanse dames in Treehouse 3, welke bestaat uit een enkele verdieping en een verhoging met een badkamertje met douche, toilet en gootsteen, waarmee het niet onderdoet voor de sanitaire voorzieningen in de gemiddelde guesthouses waar we verblijven. Met als bonus dat we hier onze stront van 40 meter hoogte naar beneden kunnen zien vallen. Gjalt en ik duiken nog even het bos in om wat mooie ziplines te pakken (want oh, oh, wat is het verslavend!) en brengen een bezoekje aan het Amerikaanse stel in Treehouse 2, die tot onze verbazing als enigen zo slim zijn geweest om hun gids wat bier te laten regelen. We krijgen een glaasje aangeboden en kletsen wat. Aardige mensen, die Amerikanen. We eten wat in onze eigen boomhut, genieten van een prachtige zonsondergang en spelen Koehandel (en zijn er nog niet uit waarom mensen die geen idee hebben wat ze doen altijd winnen) en maken ons op voor de eerste nacht.

De eerste nacht dus. We hadden inmiddels al kennisgemaakt met de grote groene boomslang die zich tegoed schijnt te doen aan de muizen in onze boomhut, maar gelukkig is dat geen nachtdier, wat betekende dat hij gezellig overdag langskwam. In het kader van ecotoerisme werd het mooie dier net zo lang met een stuk bamboe op z'n kop gemept tot ie uit de boom lazerde. Een van de Amerikaanse dames was niet ontevreden, gezien haar angst voor slangen, vooral in combinatie met haar hoogtevrees een interessant gegeven. 'How's that for confronting your fears!?'. De nacht brengt dus geen slangen, wel een plafond vol reflecterende oogjes, een enkele witte muis en een heleboel geluiden die in onze fantasie zo van een kudde beren afkomstig kunnen zijn. Die klimmen in bomen ja!

We worden vroeg gewekt door een gids voor een korte wandeling door de jungle, op zoek naar Gibbons. Ondanks een aantal fanatieke pogingen van onze gids om ons te laten denken dat we dichtbij zijn, zien we niks, maar terug in de boomhut zien we nog net hoe de laatste ochtendmist uit het dal wordt verjaagd door de opkomende zon, terwijl we in de verte horen hoe de Gibbons elkaar van een afstandje toezingen.

Om een uur of 09.00 wordt het ontbijt gebracht. We hebben geluk, we hebben een goede gids die wel met ons mee wil naar Treehouse 6, iets waar niet alle gidsen zin in hebben, omdat het zo ver weg is. De heenweg is een tocht van 3 uur door de jungle, tegen het einde afgewisseld met wat mooie, lange ziplines. De hitte maakt het een zware tocht, maar de jungle is zoals we die nog niet gezien hebben en de ziplines en de waterval aan het einde van de rit maken het de moeite meer dan waard. Helaas is de terugweg nog zwaarder; 3 uur lopen, berg op, berg af, zonder ziplines. Moe maar voldaan komen we weer terug in onze boomhut, waar we ons prima vermaken met het gebrek aan licht, de sluitertijd van onze camera's en een headlight.

De volgende ochtend zit het er alweer op. Met pijn in het hart koppelen we ons los van de laatste zipline en zeggen ons trouwe harnasje vaarwel. Het einde van de Gibbon Experience. An experience indeed!

We worden teruggebracht naar Gibbon Experience HQ in Huay Xai, waar we onze tocht door Laos zijn begonnen. Noch een tweede tocht op de slowboat, noch een busrit naar het zuiden klinkt erg aantrekkelijk, dus we kiezen voor het vliegtuig. In slechts 40 minuten zitten we in Vientiane, de hoofdstad van Laos. En we dachten dat Luang Prabang Franse trekjes had...De straten heten hier ‘rue', croissantjes en pain chocolat bij het ontbijt, een eclair tussendoor, oude mannetjes die jeu de boules spelen en met ons fietsje rijden we nietsvermoedend de Champs-Elyzees op, om uit te komen bij de Arc de Triomphe! Mon Dieu! En dan is er ook nog de hele week een Frans festival aan de gang. We kunnen het wel waarderen. Het zorgt voor ontzettend goed eten en gezellige avonden. We slijten een dag in Sengdara gym voor de broodnodige beweging, het zwembad en een massage, en ik slijt een dag bij de toeristenpolitie, die ik als ik wegloop volgens mij nog net lachend de aangifte van mijn verloren portemonnee hoor verscheuren.

Inmiddels zitten we in Vang Vieng. Een...bijzonder... plekje, waar we kunnen tuben en ongegeneerd tv kunnen kijken en oh ja, ook nog iets met cultuur enzo, maar daar vertelt Gjalt jullie de volgende keer alles over!

Als goedmakertje voor het lange wachten en het lange verhaal tot slot nog wat visuele ondersteuning, afgezien van de foto's. Voordat we weggingen hebben we een filmpje geplaatst over de Gibbon Experience, hoog tijd om die te vervangen door ons eigen filmpje! Enjoy!