Boudewijn sloot zijn laatste bericht af met de de medeling dat ik jullie wat zou vertellen over cultuur in Vang Vieng. Om eerlijk te zijn kan ik het mij niet meer herinneren dat ik daar enige cultuur heb gezien. Wat mij bijstaat van ons weekje Vang Vieng is waarschijnlijk terug te vinden op elk reizigerslog van een 16 jarige puber die voor het eerst zonder ouders richting Lloret de Mar is geweest. Maar misschien moet ik het afzakken van een rivier in een binnenband van een tractor terwijl je ondertussen stopt bij elke bar langs de oever (en je daar helemaal voltankt en gebruik maakt van te gevaarlijke rope-swings) toch zien als een stukje unieke cultuur van Laos. Het is zeker heel anders dan de meeste tempelcomplexen die wij tot op heden hebben gezien! Ik kan je zeggen dat, na al onze eco-treks en culturele expedities, het een hele fijne dagbesteding is om je eens volledig onverantwoordelijk te gedragen. Diegene die toch heel graag willen weten hoe het is gesteld met de cultuur in Vang Vieng raad ik aan om snel naar een reisbureau te gaan en een een zomervakantie naar Lloret te boeken.

Zo dat was Vang Vieng, snel door naar de rest want Boudewijn en ik hebben zeer zeker niet stil gezeten. Na Vang Vieng moesten wij eerst een bochtige weg terugnemen naar de hoofdstad van Laos (Vientiane) om daar vervolgens een bus te pakken richting Tha Kek. Tha Kek heeft een bushalte die volgens Boudewijn heel dicht bij het centrum en dus bij de guesthouses ligt! Het was dus een redelijke verrassing dat wij na 2 uur rondsjouwen met een backpack van 20 kilo nog steeds niet waren ingecheckt in een guesthouse! Wat bleek, Tha Kek heeft twee bushaltes en die van ons stond net niet op de kaart! Gelukkig kunnen wij beide na 3 maanden niet sporten best wat lichaamsbeweging gebruiken en daarom hebben wij deze onderneming maar opgevat als een avondvierdaagse in een avond. Het enige nadeel is dat we geen vaantje kregen toen wij eindelijk klaar waren met lopen. Gelukkig konden we onze backpacks droppen op een kamer met twee riante bedden en stond het bier al koud! Terwijl wij dit zeer begeerde biertje soldaat maakten lazen wij het gastenboek van het guesthouse. Dit gastenboek was volledig gewijd aan een zeer mooie motorbiketour rondom Tha Kek. Volgens het gastenboek zou de tocht ons brengen langs prachtige watervallen, ontheemde bergvolkeren en ruige stukken natuur. Helaas zaten wij op een zeer strak tijdschema (ons visum liep ten einde) en hebben het daarom niet gedaan. In plaats daarvan pakten wij de volgende ochtend de bus richting Pakse. Hiermee lieten wij het geliefde noorden van Laos definitief achter ons, om vervolgens door te reizen richting de zuidelijke provincieen!

Zoals gezegd ligt Pakse dus zuidelijk in Laos. Om precies te zijn ligt het in ingeklemd tussen Thailand, Vietnam en Cambodja. Het bergachtige landschap maakt hier plaats voor mooie vlaktes en bijzonder groene rijstvelden. Zowel Boudewijn als ik zijn een beetje zuur dat wij niet meer tijd hebben ingepland om in het zuiden door te brengen. Het kan ook zijn dat dit zurige gevoel kwam doordat onze maaginhoud niet meer bestand was tegen vlakke geasfalteerde wegen. Maar goed, de eerste nacht brengen wij door op de topverdieping van een Chinees guesthouse. En zoals bekend frituren de chinezen alles, ook hun gasten! Die nacht slapen wij door de hitte en de overdosis aan muskieten niet al te best! Een midnachtelijke zoektocht naar een ventilator draait uiteindelijk op niets uit waardoor wij de volledige nacht hebben liggen te zweten en draaien in een vies bed! Ja, het reizende bestaan is zwaar!

De volgende ochtend gaan wij vroeg uit de veren want er schijnt een soortgelijke motortocht als in Tha Kek in de omgeving van Pakse te zijn. Deze keer is het een tocht over het Bolaven Plateau, de bakermat van Laotiaanse koffie! En na zo'n vreselijke nacht snakken wij naar een sterk bakje Laotiaanse koffie zonder gecondenseerde melk want dat spul is te zoet (de Laotianen drinken hun koffie op die manier). Gewapend met 2 Japanse 110CC motorbikes en een klein rugzakje (de backpacks laten wijachter bij de Chinezen) beginnen wij aan dit ‘mannelijke' avontuur. Al spoedig zien wij Pakse achter de horizon verdwijnen en zijn wij overgeleverd aan de outback van Laos. Het asfalt maakt plaats voor rode en stoffige zandwegen en het duurt dan ook niet lang voordat de eerste klapband een feit is. Gelukkig staan wij op dat moment voor een ‘motor repairshop' en wordt de band voor 50 cent geplakt! Na dit akkefietje scheuren wij met snelheden van 100 km/u over de wegen van Laos en schieten wij alleen in de ankers voor overstekende schapen, geiten, koeien! De rest van het overstekende wild belandt onder ons voorwiel, inclusief een klein zielig jongetje dat Boudewijn niet op tijd kon ontwijken! Gelukkig gaat er in Laos geen vlees verloren en wordt ook deze roadkill smakelijk opgegeten.

Aan het einde van de dag zijn wij rood (door de zon) en bruin (door de stoffige weg) gekleurd en checken wij in een soort opvangtehuis voor vrouwen. Tot ons verdriet is hier geen enkele vrouw te bekennen en dus slapen wij voor de zoveelste nacht naast elkaar. Deze keer zelfs in een zeer klein tweepersoonsbed. Gelukkig zijn wij dat inmiddels wel gewend en kijk ik allang niet meer op van Boudewijn zijn freaky nachtrituelen! Tijdens deze welverdiende nachtrust dromen wij beide over de vele verlaten bergdorpjes en prachtige natuur die wij die dag zijn tegengekomen. Tja het reizende bestaan is zo slecht nog niet!

De volgende ochtend gooien we onze maag en benzinetank vol met brandstof en bezoeken nog snel een lokale UXO-organisatie. UXO staat unexploded ordnance, iets waar Laos dankzij de Amerikanen vol mee ligt! Nadat we genoeg granaten en bommen op de gevoelige plaat hebben vastgelegd starten wij aan het tweede deel van onze trip. Wederom brengt de tocht ons langs vergeten bergvolkeren en zeer bijzondere natuur maar ook langs mooie watervallen en langs een tweede ‘motor-repairshop'. We genieten zo erg van al het moois om ons heen dat we niet doorhebben dat wij veel sneller gaan dan wij van te voren hadden gepland. Hierdoor leggen wij de totale tocht van 350 kilometer in 2 dagen af in plaats van in 3. Gelukkig is twee dagen stofhappen voldoende om een onuitwisbare herinnering bij ons achter te laten en zijn wij bijzonder moe en voldaan wanneer wij terugkomen. Snel halen wij onze backpack op bij onze Chinese vrienden en checken in bijthe next best thing, namelijk de Indiase mensen. Behalve dat het hier ook heel warm is, is het hier ook heel vies en laat ik mijn tandenborstel in het afvoerputje vallen. Top!

De volgende ochtend vlooien wij elkaar eerst op eventuele achtergebleven kakkerlakken alvorens wij uitchecken en doorreizen naar 4000 Islands!Deze streek ligt uiterst zuiderlijk in Laos, nagenoeg op de Cambodiaanse grens. De naam van de streek refereert naar een hele zooi eilanden in de Mekong rivier. Van alle 4000 eilanden zijn er slechts 3 groot genoeg om voet aan wal te zetten, wij doen dit op het party-eiland Don Det. Dit is een soort mekka onder de laidback backpackers en al snel blijkt waarom. Op het eiland is geen ene reet te beleven en er is geen stroom, des te meer reden dus om met elkaar op het kleine zandstrandje samen te klieken, pils te drinken en gitaar te spelen (Boudewijn dan want ik ken slechts een liedje....Bloodhoundgang op het ritme van sinaasappelschilletje). Al snel maken Boudewijn en ik deel uit van een internationale vriendengroep bestaande uit Australiers en Canadezen. De dagen brengen we door met vissen, chillen, gitaarspelen, koehandelen, blowen (sorry paps!) en bierdrinken (sorry mams!) en Bou worstelt met Skippy! Als er uberhaupt nog ergens een restje van stress in ons lichaam zat dan hebben wij dat op Don Det definitief verloren. Elke avond werden wij getrakteerd op een bijzonder mooie zonsondergang, welke wij konden gadeslaan vanaf de veranda van onze rieten hutjes. Tijdens het enkele tropische stormpje dat ons eilandje aandoet die week legt Boudwijn de bliksem vast alsof hij plaatsjes schiet voor een natuurtijdschrift (wordt zeker geplaatst bij de foto's, wonderschoon)! De dagen vliegen voorbij op het eiland en wat ons betreft veel te snel.

Aan het einde van de week is er helaas een einde gekomen aan ons visum voor Laos waardoor wij genoodzaakt zijn om de grens met Cambodja over te steken. Gewapend met een flink aantal dollars om de corrupte douane te betalen steken wij de grens met Cambodja over. Aan de andere kant is het niet heel anders. Om het land binnen te komen zijn ook iets meer ‘omkoopdollars' nodig dan de reisgids vermeldt. Een dollar voor diegene die je het visumaanvraag formulier overhandigt, een dollar voor diegene die het in ontvangst neemt, een aantal dollars voor het visum zelf, een dollar om het visum te laten stempelen en drie dollars als je geen pasfoto hebt meegebracht. Vooral dat laatste is een mooie truc omdat de ‘noodzakelijke'foto wordt genomen met een camera op de privetelefoon van de douanebeambte, waar hij vervolgens niets meer mee doet. Gelukkig zijn Boudewijn en ik voorzien van voldoende foto's en ben ik zelfs in staat om een Australische vriend een pasfoto van mij te geven zodat hij zichzelf drie dollar kan besparen. Waarschijnlijk lijken wij westerlingen net zoveel op elkaar als alle Aziatische mensen voor ons. Maar goed, na een hoop dollars zijn wij dan eindelijk in Cambodja! Het land van landmijnen, Pol Pot, The Killing Fields en nog veel meer ellende, onze verwachtingen zijn dus enigszins gereserveerd. Al snel vinden wij uit dat de Khmer iets minder accuraat zijn in hun planning dan de Laotianen (ja, wij dachten van te voren ook dat dat onmogelijk was!) en stranden wij in Kratie (noord Cambodja) terwijl wij iets ten noorden van Phnom Penh hadden moeten zijn. Gelukkig zijn wij nog steeds helemaal laidback van Don Det en maken wij ons niet druk. Ze hebben ons immers beloofd dat er de volgende dag een bus zal komen die ons naar ons eindstation (Siem Reap) brengt. Tot onze schrik blijkt deze bus er inderdaad ook echt te zijn. Vol goede moed en met een tas vol vieze was stappen wij in de bus die ons zal brengen naar de stad waar de tempels van Angkor liggen.

Bij het intreden van de nacht bereiken wij Siem Reap en al snel zien wij dat dit een echte stad is. In tegenstelling tot Laos heeft Cambodja geen curfew en is het een grote drukte op straat. Hordes toeristen die allemaal de tempels willen bekijken, worstelen zich tijdens de nacht van bar naar bar en los van prostituees en opdringerige taxichauffeurs. Het bezoekende publiek (de toeristen) bestaat voor tenminste eenderde uit sekstoeristen terwijl de thuis spelende ploeg (de locals) voor zeker de helft bestaat uit prostituees (de andere helft is mannelijk). Ook wij besluiten ons te mengen onder deze bonte collectie van vreemde vogels. Het duurt dan ook niet lang voordat wij, ondedoeld!!!, belanden in een striptent! Wij blijven hier net iets langer plakken dan goed is voor onze onschuldigde geest en worden daarom getrakteerd op een theateract van een ladyboy (in de rol Rose in Titanic) en een andere ladyboy (in de rol van Jack in Titanic) die heel innig tegen elkaar zingen dat hun Heart Will Go On. Wij verlaten de nachtclub ietwat verslagen! Gedurende de resterende nachten in Siem Reap laten wij deze tent voor wat het is en zoeken wij ons vertier in andere clubs, het percentage prostituees is hier niet minder maar gelukkig geen innige Jack en Rose!

We zijn echter niet naar Siem Reap gekomen voor de schaarsgeklede dames maar voor de eeuwen oude tempels die net buiten de stad liggen. Om toegang te krijgen tot het hele Angkor complex kopen wij een peperduur entreeticket (goed voor 3 dagen onbeperkt tempels kijken). De eerste dag bekijken wij Angkor Thom met zijn Bayon tempel, een prachtig bouwwerk met veel verschillende basreliefs erop! Als iemand zich afvraagt wat dat in vredesnaam is dan geef ik hem groot gelijk ik citeer ook alleen maar mijn reisgids. Het enige wat Boudewijn en ik zagen was een fraai stapeltje stenen met een hoop verschillende gezichten erop. Desondanks maakt het een behoorlijk indruk op ons, wij wisten niet dat mensen stenen zo hoog konden stapelen. Na Bayon bekijken wij nog een aantal soortgelijke tempels en muren binnen het Angkor Thom complex, het is zo fraai dat wij onder een boom in slaap vallen. Gelukkig worden we net op tijd wakker om de zonsondergang boven Angkor Wat te zien. Wij spoeden ons dus richting deze tempel om vervolgens met nog 10.000 anderen de zonsondergang te bekijken. Gelukkig is Angkor Wat de drukte meer dan waard! De tempel zelf is gigantisch groot en bijzonder mooi! De zonsondergang tovert nog een zooi prachtige kleuren op dit wonderlijke bouwwerk waardoor wij beide ingetogen zitten te genieten aan de rand van een vijver.

Twee dagen laten keren wij terug om de zonsopgang boven Angkor Wat te bekijken en ook deze keerzijn wij met stomheid geslagen. Hoewel wij ons bedje voor dag en dauw moesten verlaten genieten wij met volle teugen van dit prachtige schouwspel. Het is lastig te beschrijven hoe wij ons op dat moment voelden, misschien dat de foto's (die ik snel zal plaatsen) genoeg zullen zeggen! We sluiten de dag af met een bezoekje aan een wat verder gelegen tempel die volledig is overgroeid door de jungle.

Na Angkor is het tijd om door te reizen naar Phnom Penh. Wij hebben hier afgesproken met een setje Deense meiden die wij ook al in Chiang Mai hebben ontmoet. Dat kan lachen worden! We will keep you posted!!!!!!!!!!!!