'Mar-co-van-Bas-ten'. Het is half twaalf. Ik ben de enige digi-junk in het cafe en naast me zit een man duidelijk te wachten totik eindelijk eens oprot. Nieuwsgierig kijk ik op van de computer waarachter ik het eerste deel van dit verhaal zit te tikken, mijn aandacht getrokken door de bekende naam die ik zojuist achter mij langs hoorde komen en die mij vervulde met een intens gevoel van vaderlandsliefde. Het zijn rare tijden. 'Mar-co-van-Bas-ten', klinkt het nog twee keer. Op het televisiescherm zie ik links een foto van Marco van Basten, met daaronder zijn naam en daaronder zijn naam in fonetisch Vietnamees. Rechts ziteen man aan een bureautje, die zojuiststoïcijns de naam Marco Van Basten drie keer genoemd heeft. Een nieuwe foto.'Wil-fred-Bou-ma', wederom drie keer. 'Jo-ris-Ma-thij-sen'. Het complete Nederlands elftal komt op deze manier voorbij.Dat de Aziaten uitermate geinteresseerd zijn in met name het Engelse voetbal wisten we onderhand al, maar dat ze zo ver zouden gaanin hun voorbereiding op het EK. Het Zweedse team is aan de beurt, terwijl ik terug ga naar mijn beeldscherm en de internetbaas aandachtig blijft luisteren, waarschijnlijk uitkijkend naar alle goede gesprekken die hij straksmet toeristen over voetbal zal kunnen hebben. Rare lui.

Tot zover dit intermezzo, of eigenlijk pre-mezzo, ik wilde het jullie niet onthouden. Genoeg geluld,op naar Phnom Penh!

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het natuurlijk nergens. Toch voelt mijn tweede bezoek aan Phnom Penh een beetje als thuiskomen, zoals dat gaat als je lange tijd van plek naar plek reist en overal maar kort blijft. Je weet de weg, kunt de motorbikes entaxi'svastberaden afslaan omdat je toch weet waar je heen moet en dus zelfs af en toe wat schamper lachen als ze zeggen dat je locatie erg ver weg is en je hun helpende hand toch echt aan zal moeten nemen.

De 5 uur durendebusreis van Sihanoukville naar Phnom Penhis de eerste zonder Gjalt. Het voelt wat onwennig, al is er eigenlijk niet eens zo veel anders dan anders. Vanwege het gebruikelijke gebrek aan beenruimte in hetAziatische busvervoer eisen Gjalt en ik tijdensonze busreizen graag wat meer ruimte voor onszelf op, in de hoop dat we die ruimte ook voor onszelf kunnen houden naarmate de bus langzaam volstroomt. Gezien het feit dat touroperators hun passagiers nog metbinnenbanden op het dak zoudenknopen als het ze wat centen op kan leveren, loopt het er meer dan eens op uit dat Gjalt aan de ene kant van de bus zit en ik aan de andere, in een 'goed gesprek' met een geurige local naast ons.

Een eenzame busrit dus, met de in het achterhoofdde gedachte dat het biertje nooit zo koud wordt gedronkenals met z'n tweeen. Ik mis die knaap nu al.

Door de bakkende zon loop ik met een goed humeur van mijn drop-off naarde 'lakeside' van Phnom Penh, zo genoemd vanwege de ligging aan het eerdergenoemde mooie doch giftigeBoeng Kak Lake, de plek om bij te komen van de drukte van Phnom Penh. Als ik de straat in loop waar de meeste guesthouses zich bevinden loop ik recht in een fuik van Tuktuks en motorbikes, die me metrust zouden moeten laten omdat ik me richting het meer begeef, wat vlakbij is en waar ik dus duidelijk geen vervoer voor nodig heb. In een van de Tuktuks zit een man of 5 gezellig te zingen, terwijl een van de heren in de wagen met een keyboard voor de achtergrondmuziek zorgt.Als ik langsloop valt het oog vaneen van de mannen op de gitaar die inultieme reizigersstijl achterop mijn tas zit gebonden, en er komtineens een hoop gejoel en gewenk uit het wagentje. Resultaat is dat ik een half uur lang een enorm leuke jamsessie heb in een Tuktuk, terwijl ik probeer mee te pingelen met de oosterse klanken van de toetsenist en het gejengelvan de overige herenen hij probeert mee te spelen met mijn interpretatie van 'Mieke heeft een lammetje'. Een goed begin!

Ik check in in No Problem guesthouse, inderdaad geen probleem. Voor 3 dollar heb ik een prima kamer met fan en badkamer, dat zien we graag. Met een koude cola neem ik plaats op het dek achter het guesthouse, terwijl ik wacht tot skippy terug is van de markt.Skippy, in het dagelijks leven beter bekend als Beck, heeft al enige tijd inPhnom Penh doorgebracht en heeft een bijzondere band opgebouwd met de mensen aan Boeng Kak. Ze komt dan ook terug naar Phnom Penh voor de verjaardag van een lokale baby, Kehang (Kieheng),en heeft ervoor gezorgd dat ik ook van de partij mag zijn.

Een eerste verjaardag van een baby gaat natuurlijk nergens onopgemerkt voorbij, maar in Cambodjawordt erserieus uitgepakt. Ondanks het feit dat de meeste mensen het hier niet heel breed hebben, wordt een modderig binnenplaatsje versierd alsof het een bruiloft betreft, wordt de hele buurt uitgenodigd en toevallige voorbijgangers aan hunharen het feestgedruis ingetrokken om mee te delen in een overdaad aan heerlijk eten enbier met ijs.Het wordtdoor de locals vooral als sport gezien om de blanke gasten hun biertje zo snel mogelijk op te laten drinken. 'Finish, finish!', krijg ik keer op keer naar m'n hoofd, terwijl ik meer dan ooit opeen avond proost op het lange leven van een kind van 1. Een grote taart wordt aangesneden om vervolgens op schijnbaar traditionele wijze in munitie te veranderen. Ik blijf aardig buiten schot en heb een aantal mooie voltreffers! Tot in de late uurtjes wordt er op traditionele wijze gedanst op de klanken van hele slechte westerse techno en nog slechtere remixes van nummers die al niet goed waren,maar 'gelukkig' wordt er ook Khmer muziek gedraaid. Al met al een memorabele avond.

De tijd vliegt als het snel gaat, en voor ik het weet is het alweer tijd om mijn busticket naar Ho Chi Minh City te boeken, waar ik, als alles goed gaat,herenigd zal worden met Gjalt.Terwijl ik mijn kaartje aan het kopen ben inhet in een touroperatoromgebouwde huiskamertje van de vader van de jarige baby, wordt het buiten wat rumoerig. Mensen verzamelen zich en staan te kijken naar iets dat zich in een steegje naast de operator afspeelt. Ik loop naar buiten en zie hoe eenforse vrouw in gevecht is met haar12-jarige zoontje.Huilend en schreeuwend probeert het jongetje zijn moederervan teweerhouden het huis binnen te gaan, maar de moeder is buiten zinnen en smijt het jongetje heen en weer.Compleetverbaasd sta ik samen met Beck naar het gevecht te kijken,ons afvragend waarom niemand in hemelsnaam iets doet en of wij dan maar iets moeten doen,bewust van het feit dat wij waarschijnlijk niet de aangewezen personen zijn. De vrouw vecht zich een weg langs haar zoontje en raast het huis binnen, waarnawe horen hoe ze binnende boelkort en klein slaat. Dan komt de vrouw weer naar buiten en slaat met haar vuist de ruit vaneen deur in. De vrouw verdwijnt weer naar binnen ende dochter van de vrouw komt gillend naar buiten, roepend dat iemand iets moet doen en dat haar moeder aan het proberen is zichzelf van het leven te beroven.De toeschouwende menigte is inmiddels verplaatst naar de deuropening, nog steeds zonder dat iemand iets doet om te helpen.Of wij nou de aangewezen personen zijn of niet,toekijken hoe de vrouw zichzelf pijn probeert te doen is ook geen optie, dus samen met een Brit ga ik het huis in en we proberen op verzoek van de dochter de vrouw die op de grond om zich heen ligt te schoppen in bedwang te houden. Ik houd haar handen tegen de grond en bind ze vast met een sjaaltje dat ik van de dochter krijg, terwijl de Brit op de benen gaat zitten. Op haar polsen zie ik de krassen van het glas van de deur waarmee ze heeft geprobeerd haar polsen door te snijden. De dochter vertelt ons dat haar moeder bezeten is door een Black Buddha, en ondanks het feit dat ze duidelijk ook veel te veel gedronken heeft, lijkt het er inderdaad op dat de vrouw op z'n minst niet helemaal zichzelf is. Ze kalmeert als we haar in bedwang houden, waarna ze haar ogen sluit en plotseling weer wild om zich heen probeert te schoppen en haar hoofd op grond ramt,haar ogen met bloed doorlopen en haar tanden ontbloot, om zich heen bijtend en schreeuwend, soms zelfs proberend haar tong af te bijten.De Brit op haar benen krijgt een aantal rake schoppen en de dochter probeert ondertussen met een overdaad aan in specifieke aantallen gebrande wierook de slechte geesten te verdrijven. Lange tijd gaat het zo door, terwijl de buurt nog steeds nieuwsgierig in de deuropening staat toe te kijken hoeinmiddels 4 westerlingenhun buurvrouw in bedwang proberen te houden en wij ons afvragen waaromniemand een handje komt helpen of even af komt lossen, aangezien we eral ruim een uur zitten.

Na een lange periode van kalmte en woedelijkt de vrouw langzaam rustiger te worden. Dan komt er een oud vrouwtje het huisje binnengelopen. Een huisje overigens dateen gemiddeldestudent wanhopig op zoek naar woonruimte waarschijnlijk nog te klein zou vinden. De vrouw mompelt wat in Khmer, brandt eveneens een bepaald aantal stokjes wierook en verdwijnt weer.Tot onze verbazing krijgen we van de dochterte horen dat alles ineens ok is en dat we haar moeder los kunnen laten! Verbaasd en enigszins lacherig gaan we het huisje uit, waar binnen de moeder langzaam opkrabbelt en verdwaasd om zich heen kijkt, zich blijkbaar niets herinnerendvan wat er de afgelopen uren is voorgevallen.Buiten krijgen we te horen dathet niet de eerste keer is dat de vrouw zo doorhet lint gaat en datvooral drank en drugs deoorzaak zijn.Iets wat wellicht verklaart waarom de omstanders niet meer bereid zijn te helpen, al lijkt het waarschijnlijk dat de Cambodianen simpelweg liever niet betrokken raken bij dit soort dingen.

We zijn nog geen twee minuten buiten of binnen barst de ellende weer los. Weer gaan we naar binnen, omdat wenog steedsniet weg kunnen lopen terwijl de vrouw zichzelf of haar zoontje iets aandoet. Uiteindelijk brengen we uren door bij de vrouw. We krijgen wat te eten enkunnen zelfs even terug naar het guesthouse om te douchen, wat geen overbodige luxe was aangezien de vrouw de fan had gesloopt en aan hetkotsen was geslagen. Op een gegeven moment lijkt het einde dan toch in zicht. Kalm begint ze haar eigen rotzooi op te ruimen, gooit het nodige glas- en aardewerk naar buiten en is inmiddels in staat om aan te geven wanneer ze weer doorslaat. Ze blijkt een beetje Engels te spreken, dus ze praat wat tegen ons en wij praten terug, hopend dat ze liggend op bed snel in slaap zal vallen. Aan het einde van de avond kunnen we dan eindelijk weg, de moeder samen met haar zoontje achterlatend.

Tja, wat moet je daar nou van zeggen. Een dronken vrouw met psychische problemen die volkomen doorslaat en door een stel westerlingen urenlang tegen zichzelf beschermd moet worden. Misschien een grote show van een vrouw op zoek naar aandacht. Misschien een grote show van een hele vastberaden vrouw op zoek naar aandacht. Niet bepaald 'another day at the office', maar hoe dan ook apart.

Phnom Penh in een kokosnotendop. De trip naar HCMC brengt me aan de grens met het laatste verse land van de trip, Vietnam. Eenmaal in HCMC heb ik Gjalt gelukkig snel gevonden, en het biertje is weer koud! We zijn allebei erg benieuwd naar wat Vietnam gaat brengen, maar dat het weer wat moois gaat worden staat vast en kan inmiddelsook bevestigd worden! Vietnam brengt weer genoeg nieuwe verhalen, maar eerst mag Gjalt zijn verhaaltje vertellen.