Sihanoukville, de tranen biggelen langs mijn wang omlaag. Daar gaat hij dan mijn steun en toeverlaat gedurende de laatste maanden. Met pijn in mijn hart geven wij elkaar een warme knuffel waarna hij de bus in stapt. Dan klappen die vreselijk deuren dicht en begint de bus te rijden, ik ben alleen. Eventjes vraag ik mijzelf af hoe en wat ik in vredesnaam in mijn eentje ga doen maar het antwoord komt vanzelf, koffiedrinken (normaal is het bier drinken maar het was nog ochtend)! En daar zat ik dan achter een heerlijke stomende kop oploskoffie. Dit zijn de beste momenten om te reflecteren en na zoveel maanden is er genoeg te reflecteren. Ik laat mijn gedachten glijden langs alle mensen die wij tot dusverre hebben ontmoet en maak een rijtje van de top 10 leukste.Hetzelfde doe ik met alle activiteiten die wij tot dusverre hebben ondernomen en al snel ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Ik kom tot de conclusie dat er gedurende de afgelopen maanden heel veel moois is gebeurd. Wat ik in vier maanden reizen allemaal heb gezien en gedaan heb ik in Nederland nog nooit geevenaard.

Na een tweede bak koffie begeleid ik mijzelf naar het strand en plant mijzelfin een ligstoel. Al snel wordt de eenzaamheid doorbroken door een stel Cambodiaanse jongentjes en meisjes dieplaatsnemen op mijn ligstoel.Ik probeer ze duidelijk te maken dat ik geen Duitse sekstourist ben en dat ik ook niets van ze wil kopen. Desondanks blijven ze zitten en maken we een gezellig praatje. Wanneer de zon het water raakt sleep ik mijzelf vanuit de strandstoel terug naar het guesthouse. Bij aankomst roep ik Bou zijn naam maar ik krijg geen gehoor. Het ziet er dus naar uit dat ik mijzelf zal moeten inzepen. Na een vlugge douche en een ongezonde maaltijd ga ik snel door naar de kroeg. Hier loop ik Zeke tegen het lijf,Zeke is een Australische jongen die wij eerder al in Laos zijn tegen gekomen. De eerste Big King Brown (biertje) komt op tafel en als snel volgt de tweede, de derde enuiteindelijk raak ik de tel kwijt.

De volgende ochtend word ik zeer vroeg wakker gemaakt door mijn alarm, het is tijd om Sihanoukville in te ruilen voor een vaag stadje dat Kampot heet. Ik pak mijn tas en ren richting de bus, welke ik nog maar net weet te halen. In kampot check ik in in het guesthouse van de busmaatschappij. Op een Amerikaanse diamantensmokkelaar, een Duitse fotografe en vreemde vogel na ben ik de enige in het guesthouse. Aangezien ik het plezier niet in het guesthouse ga vinden besluit ik om het centrum van Kampot te gaan bezoeken. Het centrum is snel gevondenomdat Kampot uit tweede straten bestaat. De enkele barretjes en café's die ik tegen kom zijn vrijwel allemaal gesloten, het is duidelijk laagseizoen. Gelukkig loop ik een Brits echtpaar tegen het lijf, zij runnen een café en ze brengen alle vlinders van Cambodja in kaart. Dat klinkt als een logische combinatie en dus ik besluit een drankje met ze te gaan drinken. Tijdens dit drankje wordt hun volledige levensverhaal op tafel gegooid (incl. de smerige details), ik weet niet hoe snel ik weer moet wegkomen. Ikvertel hen daarom dat dat ik een enorme kater heb engraag mijn bedje in wil duiken (wat niet geheel onwaar is trouwens). Ik bedank ze vriendelijk voor alle smerige en intieme details die zij aan mij hebben verteld en ga terug naar het guesthouse.

Terug in het guesthouse word ik staande gehouden door de Amerikaanse diamantensmokkelaar. We raken aan de praat en ook hier word ik getrakteerd op een levensverhaal. Deze keer gaat het over een diamenten smokelroute van Belgie naar Amerika. Een zeer lucratieve business weet hij mij te vertellen maar een drankje kan er niet vanaf. Hoewel ik niet geintresseerd ben in diamanten of het smokkelen daarvan had hij wel iets anders wat ik heel graag van hem hebben wilde. Voor zijn neus lag de laatste versie van de Lonely Planet van Vietnam. Ik vraag hem subtiel of hij dat boek nog nodig heeft maar dat blijkt niet het geval. Hij was onderweg naar Laos en probeerde het boek ergens in te ruilen. Het geluk was was dat ik mijn gids van Laos nog had bewaard en duskwamen wij tot lucratieve ruil.Op die manier hou je als budget reiziger je centjes een beetje in je zak.

De volgende dag was het weer vroeg uit de veren. Op het programma vandie dag stond een bezoek aan Bokor Hill ( de reden voor mijn bezoek aan Kampot). Bokor Hill is een bergwaarop, in de jaren '40, de Fransen een luxieus toevluchtsoord hebbengebouwd om de hitte van het laagland te ontsnappen. In de jaren '60 zijn de Fransen, op onvriendelijke wijze, verdreven uit Cambodja en bleef Bokor Hill onbewoond achter. Vervolgensnam de Khmer Rougein de jaren '70 zijnintrek in het stadje en wasdit hun laatste 'stronghold' nadat zij door de Vietnamezen werden verslagen.Door al dit geweld is Bokor Hill nu omgetoverd in een spookstadje. Alle hotels, casino's en huizen zijn verlaten en op de grond vind je nog steeds de kogelhulzen van de oorlog. Na al deze cultuur- en geschiedenisles op Bokor Hill stond er nog een waterval en jungletocht op de agenda waarna we met een boot over de rivier terug werden gebracht naar Kampot.

De volgende ochtend ben ik snel doorgereisd naar Kep. Kep is een kleinplaatsjeaan de kust waar de 'jetset' van Cambodja bivakeert. Met de 10 dollar in mijn zak behoorde ik ook tot de lokale jetset.Ik bestel dus een vers gevangen krab voordat ik de oversteek maak naar Rabbit Island. Dit eiland net buiten de kust zal de komende dagen dienst doen als moment van rust (naalle feestjes en partijen in Sihanoukville). Wanneer ik aankom op het eiland blijkt dat 'de rust' eerder een verplichting is als eenvrijwillige keuze. Op het kleine eilandje staan een aantal bamboe hutjes en is er eententje waar je kunt eten, verder niets!De gehoopte supermarkt en het plaatselijke cafe zijnnergens te bekennen. Ik heb het gevoel dat ik een soort Robinson op een onbewoond eiland ben, dit gevoel bevalt mij (het eerste uur) wel. Ik verken het eiland en maak een vuurstapel zodat ik aan een eventueel passerend schip mijn aanwezigduidelijk kan maken. Ik vind een kokosnoot, teken hier een gezicht op en noem hem Wilson.Helaas heeft Wilson een harig karakter en is hij vrij ingetogen,noodgedwongen verbreek ik onze vriendschap dan ook na de eerste dag.

De rest van de dagen breng ik zonnebadend, puzzelenden zwemmend door.Maar hoe idylisch dit ook klinktbesluit ik mijn terugkeer tot het vaste land (Kep) met een dag te vervroegen. Dit blijkt een goede keuze te zijn want Bou en ik hebben op1 mei in Saigon (Vietnam) afgesproken.Wanneer ik terugkeer van het eiland is het al 30 april en begin ik te twijfelen hoeveel dagen april eigelijk heeft, dat blijken er 30 te zijn! Dit betekend dat ik de volgende dag dus in Vietnam moet zijn. De eerste paniekaanval te boven ga ik opzoeknaar mogelijkheden om de volgende dag naar Vietnam te gaan. Gelukkig blijkt dit nog mogelijk te zijn maar ik moet dan wel helemaal vanaf Kep op de motorfiets naar de grens worden gebracht.Datzal een kleine 2,5 Cambodiaanse uurtjes duren, wat in de praktijk betekend dat ik er minstens drie over zal doen. Desondanksspreken wij de volgende ochtend voor dag en dauw af en zit ik zonderontbeten te hebben achterop bijmijn driver. Mijnbackpackis tussen het stuur en de benen van de driver geklemd en ik houd mijnrugzak op mijn rug.Het is verre van comfortabel, zekeromdat de weg ook niet al te best is maar ikword wel getrakteerd op een schitterende zonsopgang boven de rijstvelden van de outback van Cambodja. Onderweg passeren wij boeren die met ossen het land beploegen en zie ik de lokale bevolking het vee en andere goederen richtingde markt brengen.De tocht mag wat mij betrefteeuwig duren maar na 2,5 Cambodjaanse uurtje sta ik dan ineens op de grens met Vietnam. Ik bedank hem vriendelijk en geef hem8 dollar, dat is 3 meer dan de afgesproken prijs maar ik vind dat hij dat wel verdiend heeft.

Dedriverregelt vervolgens een andere driver die mij over de grens en naar heteerste dorp zal brengen. Ik maak mij intussen klaarvoor een zoveelste worstel partij met de douane. Totnu toe zijn Boudewijn en ik telkens belazerd wanneer wij de grens overgaan, we moesten altijd betalen om het land in- en uitte gaan.Mijn agressieve houding blijkt deze keer niet nodig, zonder te betalen kom ik Cambodja uit enzonder een dollar te spenderen sta ik ineens in Vietnam.

Ik spring snel achterop de buddyseat van de driver omdat ik bang ben dat ze als nog geld willen zien.In het dorpje aangekomen staat de bus al klaar voor vertrekmaar gelukkig mag ik nog even snel eenontbijt nuttigen van de chauffeur.

Om 9.00 AM vertrekken we dan als nog richting Saigon (Ho Chi Min City). De tocht zal er circa 8 uur over doen maar in de parktijk bijken dit er 11 te zijn.Uitgeput kom ik uiteindelijk aan inSaigon, nu is het nog een kwestie van Boudewijn vinden. Aangezienmijn mobiel niet werkt in Vietnam kan dit nog een lastige klus gaan wordenzeker omdatSaigon 7 miljoen mensen telt. We hebben afgesproken in eeneerder bepaaldguesthouse maar wanneer ik daar aankom blijkt Bou hier nog niet te zijn en is ook geen plek meer. Ikwordt verwezen naar een ander guesthouseen laat een briefje voor Bou achter dat hij hier ook heen moet komen.Helaas blijkt ook dit guesthousevol te zijn en dus doe ik het ritueel nog een keertje over. Uiteindelijk laat ik in een stuk of 4 guesthouses briefjes achter waardoor het voor Boudewijn een soort spoorzoekertjeis geworden. Maar gelukkig, met ietsmeer vertraging dan gepland, treffen Boudewijn en ik elkaar dan toch in Saigon. Onze wederzijn wordt gevierd in een Indiaas restaurant en de verhalen worden onderhet genot van een Hanoi Bia uitgewisseld. We berusten ons erin dat wij wederom naast elkaar moeten slapen maar stiekem zijn wij beide blij dat wij nu weer gezamelijk verder mogen reizen. Het setje is weer compleet!

P.s. eventuele taalfouten worden later door Bou hersteld