Gjalt heeft zijn verhaal gedaan, en onze weg vervolgde richting Mui Ne, aan het Vietnamese strand. Hier maken we kennis met de Britse Vicky, Rushia en Kate, waarmee we onze trip richting Dalat, Nha Trang en Hoi An vervolgen.Dit stuk van de trip zullen we illustreren aan de hand van de nodige foto's en onderschriften, die ik zodra ik thuis ben op het blog zal zetten. Gewoon, omdat we lui zijn!Wat ons brengt in Hanoi!

De treintocht naar Hanoi is wederom een lange, en we komen midden in de nacht aan in de Vietnamese hoofdstad. Midden in de nacht of niet, nog voor we goed en wel de trein uit zijn worden we weer bestookt door het vertrouwde leger taxichauffeurs die ons met alle liefde naarhun fabelachtigmooie hotel brengen. We pakken nog een enkel uurtje slaap voordat we ons enigszins humeurig de straten van Hanoi op begeven. En tja, das niet handig. Hanoi is krap endruk met op iedere hoek van de straat en ook daartussen smekende taxichauffeurs.Daarnaast lijkt het alsof iedereen die iets met wielen bestuurt zijn duim vastgenietheeft aan de claxon, koebel of toeter. Voor dit soort gelegenheden hebben Gjalt en ik inmiddels de 'ignore-mode' uitgevonden, precies wat de term al doet vermoeden. Daarnaast is de 'No!' van Gjalt ook een Oscar waard, schoolgaand Nederland mag blij zijn dat Mostert geen leraar is geworden en kleine nichtjes hebben op te passen! (Grapje, ik heb hem aan de telefoon gehoord met Caitlynn, een wereldoom, wat ik je brom!) We besluiten het op een zuipen te zetten, koffie dit keer, en belanden volkomen neurotisch vroeg weer in het guesthouse.

De logica van Hanoi begint langzaam te dagen, wat de stad een stuk aantrekkelijker maakt als onze uitvalsbasis voorde tochten naar Sapa en Halong Bay, waar we in onze tocht omhoog al veel goede dingen hebben gehoord.Alseerste gaan wenaar het dak van Vietnam, Sapa.

Een 12 uur durende treinrit brengt ons en Kate, die met ons meereist door Sapa,in Lao Cai, waarna een minibusje ons vliegend langs de afgronden van de Vietnamese bergen naar Sapa brengt. Op de momenten dat we naar buiten durven te kijken is het uitzicht veelbelovend. Ook slingeren we tussen de op de weg lopende waterbuffels en traditioneel gekleede locals door, wat het geheel gelijk al een bijzonder sfeertje geeft. De locals zijn ook in Sapa sterk vertegenwoordigd, zoals dat gaat met locals, en de meerderheid is ook gekleed in traditionele klederdracht, dit keer zonder dat we het idee hebben dat er meteen oor naar de uitslagen van de Premiership wordt geluisterd of thuis de spijkerbroek gewoon weer aangaat.

In Sapa is het mogelijk om verschillende georganiseerde trektochten te maken. We besluiten om de omgeving op eigen houtje te verkennen. Allereerst een klim naar een viewpoint van waar we een schitterend uitzicht hebben op Sapa, het dal waar het dorp in ligt, de omliggende bergen en de typische getrapte rijstvelden die de flanken van de bergen sieren. Eigenlijk precies zoals we gehoopt hadden dat het eruit zou zien.

De volgende twee dagen gaan we er met de motorbike op uit. Wat een belevenis het is om met een motorbike door de bergen van Vietnam te rijden is lastig uit te leggen, maar net als onze vorige trips op de motorbike is ook dit weer een bijzondere! De bergen rond Sapa maken dat het klimaat aan de verschillende kanten van de bergen erg kan verschillen. Zo ligt zowel de warmste als de koudste plek van Vietnam in dit gebied, en rijden we het ene moment in de stralende zon en banen we ons het volgende moment een weg door de tegen de bergen opkruipende wolken, terwijl we in de verte de zonnestralen door het wolkendek zien komen die het lagergelegen dal verlichten.

Onderweg komen we langs een waterval, en ja, we hebben er al een boel gezien, maar we nemen toch een kijkje. Een trekpleister als dit is altijd voorzien van de nodige standjes, die ons in dit geval warme cola, kleding en dubieus voedsel proberen te verkopen. Van het laatstezijn we toch echt goed teruggekomen na Thailand, dus we passen, parkeren onze motorbikes en beginnen aan de klim de berg op, richting de waterval,nagestaard door enkeleverontwaardigde blikken. De waterval is een waterval, dus we zijn snel weer onderweg, maar niet lang! Na honderd meter begint mijn motorbike te sputteren en terwijl ik uit alle macht het apparaat weer probeer aan te trappen zie ik Gjalt 20 meter verderop hetzelfde doen. Op z'n minst merkwaardig...Ik zie Gjalt wat aan zijn fiets frommelen en hij krijgt hem zowaar weer aan de praat! Wat blijkt, dat tuig bij de waterval heeft onze benzinekranen dichtgedraaid! Uiteraard in de hoop dat we terug komen sjokken en tegen een kleine vergoeding onze kraantjes weer open laten draaien. Ha! Maar wij hebben onze eigen monteur bij ons, die dankzij zijn Suriname-ervaring het euvel snel verholpen heeft. Met moeite weerhouden we ons ervan terug te gaan en verhaal te halen, of de boel gewoon af te fikken, en we vervolgen onze tocht door de prachtige omgeving van Sapa.

Dag drie brengt opnieuw een tocht op de motorbike ons wederom op prachtige plekken brengt. Dan is het weer tijd om het mooie, doch vochtige (geen kleren waar geen muffe schimmellucht in zat), Sapa te verlaten.

De volgende tocht brengt ons naar de kalkstenen eilanden van Halong Bay. Ook voor deze baai zijn vanuit Hanoi talloze tochten te boeken, maar weer kiezen we ervoor op eigen houtje te gaan. Dit keer een minder wijs besluit; uiteindelijk belanden we alsnog in een 2-daagse tour, waarschijnlijk tegen een iets hogere prijs. De tochten door de baai zijn vrijwel allemaal hetzelfde. Een grote boot waarop ook geslapen kan worden brengt ons tussen de rotsen door naar een grote grot (of meerdere grotten in het geval van een langere of duurdere tour), waar een serieus beroep op je fantasie wordt gedaan. Met een laserlampje wijst de gids in de grot allerlei rotsformaties aan, die al naar gelang hun gelijkenis een overeenkomstige naam hebben gekregen. We zoeken zo hard we kunnen naar 'vrouw in jurk', 'schildpad', 'boom der olifanten' en 'vrouw stort te pletter terwijl manlief toekijkt', maar blijven toch voornamelijk rotsen zien, op geniale wijze verlicht met verschillende kleuren neonlicht.

De avond op ons jonk brengt een korte kayaktocht, een sprong van het dek,koude friet en koude tofu gedrenkt in frituurvet, kaartspelletjes met een drietal Zweden en een poging om MacGyver te kijken, wat niet lukt. De volgende ochtend krijgen we te horen datde 2-daagse tour die we geboekt hebben en de dag ervoor om 12.00 is begonnen om 09.00 alweer is afgelopen, waartegen we kalm maar vastberaden in protest gaan. Gelukkig maar, anders hadden we onszelf nooit 3 uur lang in de brandende zon een berg op mogenhijsen op het in de baai gelegen eiland Cat Ba!In looppas, zonder morren en enigszins teleurgesteld dat we de top zo snel al bereikt hebben komen we aan bijde vlag endragen op de terugweg ieder een uitgeputte Schotse naar beneden, want zweten doen we inmiddels niet meer...(ik denk niet dat ik de echte versie van dit verhaal hoef te vertellen, toch?) Nog een laatste nacht op Cat Ba Island en dan is het weer terug naar Hanoi, waar we ons met Ironman en een echte Waterpuppetshow goed vermaken tot onze vlucht terug naar het begin, Bangkok.

Terugkomen in Bangkok, Kao San Road in het bijzonder, is als terugkomen op je oude middelbare school; er is hier en daar iets kleins veranderd, maar je herkent nog steeds de plekjes waar je je eerste biertje hebt gedronken, de eerste nacht bent verbleven en kijktmeewarig naar alle knulletjes die KSR voor het eerst op en neer lopen (En nee, geen biertje op school natuurlijk en ja, daarmeezelfweer een ander soort knulletje zijnd).Sentimentele boybandfans die we zijn drinken we ons eerste biertje op dezeflde plek als waar we ongeveer 5 maanden geledensamen met 'sociologisch psycholoog die misschien politieagent wil worden maar nu uitsmijter is' Thilo ons eerste biertje dronken en spelen we een potje pool op het dak van ons eerste guesthouse. Ook boeken we de trip naar het eerste Thaise eiland, Ko Tao.

Met de terugkeer in Thailand lijkt het aftellen voor mij dan toch echt begonnen, en hoewel er nog even gedacht wordt aan een verlenging wordt op KoTao duidelijk dat het einde in zicht is.We doen het dan ook erg rustig aan. Ko Tao is een klein eiland aan de oostkust van Thailand. De kleine straatjes en de mensen geven het een relaxte sfeer en iedere avond kunnen we genieten van eenprachtige zonsondergang. 's Avonds trekt iedereenzo'n beetje naar dezelfde bar, wat zorgt voor gezellige feestjes. Tijdens onze trip naar Ko Tao maken we kennis met 2 Zweden, Horacio en Åke, waarmee we onze tijd op Ko Tao tussen de peuterspeelzalen door doorbrengen. Gjalt maakt op Ko Tao opnieuw een mooie duik, ikmaak wat muziek met de Zweden, eveneens voorzien van gitaar. Onze kamer op Ko Tao is redelijk, maar degradeert tot een stinkhok (ditkeer niet door eigen toedoen) op het moment dat een grote kip door het raam, voorzien van glazen shutters, onze kamer binnen is gekomen en uit pure angstde hele zooi onderschijt. Overigens waren we niet aanwezig op het momentvan de entering, waardoor Gjalt vanwege de gebroken shutters aanvankelijk dacht dat er ingebroken was. Ik ga toch voor de gelanceerde kip.Ik betrap de kip en dirigeer hem voorzichtig naar buiten. Helaas zijn wij net zo lui als het personeel van ons guesthouse met de nodige stank tot gevolg.(hier even een eervolle vermelding voorGjalt, dietoch nog een dappere poging heeft gewaagd de situatie te verbeteren, wat helaas niet het gewenste resultaat had)

Na een paar dagen trekken we samen met Horacio verder richting party-eiland Ko Phangan. Het eiland van de Full Moon Party, waar tienduizenden mensen elkaar in de verdrukking helpen onder het genot van drugs, alcohol en een brede selectie van verschillende soorten muziek, afkomstig van de barren aan het strand die hard hun best doen elkaar te overstemmen...hebben we gehoord, want volle maan valt op de 18e juni, en dan zijn wel al weg. We krijgen wel een idee van het eiland en noch Gjalt, noch ik zijn er erg van gecharmeerd. De Llorret-achtige sfeer die het eiland uitademt valt ons al niet helemaal lekker, en met de regen die dagenlang met bakken uit de hemel komt wordt het er ook niet gezelliger op. Het strand is iedere avond gevuld met talloze kleine standjes die de inmiddels zo verguisde buckets verkopen.We zitten onze tijd uit door op een groot scherm naar het voetbal te kijken, wat in het geval van de eerste wedstrijd van Nederland erg leuk is,brengen nog wat tijd in de gym door en kiezen ervoor omop de dag van de Half Moon Party het eiland te verlaten.

Met in mijn geval nog 7 dagen te gaan komen we aan in Krabi, een stad aan de westkust van Thailand waar we noodgedwongen een nacht moeten verblijven om de volgende dag de oversteek naar Ko Phi Phi te maken. Van de regen in de drup, blijkt, want Krabi voelt aan als een spookstad. We slenteren 's avondswat rond, op zoek naar 'the strip', voor wat gezelligheid en een hapje eten, maar komen niet verder dan een enkel Italiaans restaurant dat tussen alle gesloten luiken zijn deuren wel geopend heeft, en waar binnen de gitarist van de optredende band ons door het raam druk naar binnen gebaart. Ach wat, het klinkt zo slecht nog niet. Gelukkig mogen we Krabi de volgende dag verlaten en brengt een aardig rappe en hevig stuiterende boot ons naarKo Phi Phi.Het dorp op het eiland bevindt zichals het ware op de zandbank tussen de twee bergen die het eiland heeft, wat het de kenmerkende vorm geeft. Helaas zorgt dit er ook voor dat de tsunami van 2004er aardig heeft huis kunnen houden, met een hoop bouwwerkzaamheden en nieuwbouw tot gevolg. Toch bevaltKo Phi Phi gelijk al een stuk beter dan de vorige twee plaatsen waar we zijn geweest. Iets waar het verbeterde weer ongetwijfeld ook aan zal bij hebben gedragen. De sfeer is te vergelijken met die van Ko Tao, met als groot verschil datde verschillende barretjes elkaar bijna de tent uitvechten om passerende toeristen papiertjes in de handen te drukken met de aanbiedingen voor die avond, die toch iedere avond hetzelfde zijn.

Ookop Ko Phi Phi doen wehet rustig aan, al zijn de standfeestjes gezellig, de buckets nog steeds mysterieus enhebben we de eerste nacht op wonderbaarlijke wijze airco in onze hotelkamer, terwijl we toch echt in een muf guesthouse hebben ingecheckt...Het is hard zoekennaar een bar waar voetbal wordt uitgezonden, een missiedie nog eens bemoeilijkt wordtdoordat Gjaltde bar met voetbal, maar waar hij net het laken van de pooltafel gesloopt heeft, niet meer indurft.

Wederom wordt inspanning niet geschuwd.We beklimmen een van de bergen van het eiland om vanaf een mooi viewpoint dezononder te zien gaan in de baai. De volgende dag verkennen we het eiland per kayak, wat ons bijna het leven kost als we denken wel tussen twee rotsen door te kunnen varen, ondanksde golven die met enige regelmaat met flinke kracht tegen de met scherpe schelpen en koraal bezette rotswand aanslaan.Het leed blijft beperkt tot een tweetal sneeen in de vingers.

Dan is het tijd voor de laatste avond, en Phi Phi heeft wat moois voor ons in petto! Al vroeg op de avond worden wegeconfronteerd met de meest afgrijselijke ladyboy die we in de afgelopen maanden zijn tegengekomen, tegelijk dan wel weer aandoenlijk. Denk aan een zwaar opgemaakte HilbrandNawijn op hoge hakken en een veel te kort topje...of doe eigenlijk maar niet...(te laat?) Het isde aankondiging van een uit Bangkok overgevlogen show, die schijnbaar zijn weerga niet kent. Het lijkt ons een mooie afsluiting, en dat is ook zo! Op de klankenvan onder andere (hoe kan het ook anders) Celine Dionen Jennifer Lopez worden we getrakteerd op volwaardige en minder volwaardigeladyboys dievol passie meedansen en playbacken, hier en daar van een jolige toerist een nummer toegestopt krijgend. Uiteraard precies zo'n moment dat we geen camera bij ons hebben, maar met een beetje geluk krijgen weuit andere bronnen nog wat mooi beeldmateriaal toegespeeld.

De volgende ochtend brengt afscheid, het afscheid. De boten wachten op ons in de haven, zelfs nog met dezelfde bestemming, maar op een verschillend tijdstip en met verschillende vervolgroutes. Gjalt vervolgt zijn weg naar het zuiden, terwijl mijn bus me terug naar Bangkok zal brengen. De boot van Gjalt vertrekt om 09.00, mijnboot vertrekt om 14.00, dus heel even is het Gjalt die mij achterlaat, om vervolgens de rollen om te draaien. Het afscheid is wat haastig, we zijn natuurlijk wat laat, enwat onwennig, want wedoen het liever niet.Een houterige knuffel en een laatst gefluisterd lief woordje en Gjalt stapt op de boot. We kletsen nog wat over koetjes en kalfjes terwijl Gjalt op de boot staat en ikaan wal, in mijn geval omdat de brok in mijn keel me waarschijnlijk van het zeggen van iets nuttigs zal weerhouden, al doe ik nog een verkrampte poging.5 maanden lang gaat dit blog al overwat Gjalten ik samen meemaken, maar eigenlijk pas in de laatste weken en dagenen op dat moment bij de boot dringt hettot me door dathet samen reizen veel meeris dan alleen samen dingenmeemaken. In een soort noodgedwongen hernieuwde kennismakingleer je nieuwe dingen van elkaar, worden oude dingen ontkracht of juist bevestigd en merk je op een bepaald moment de kleinste veranderingen, doordat je lange tijd op elkaars lip zit, zelfs als je daar misschien even geen zin in hebt. (Ineens heb ik de essentie van de GoudenKooi heel duidelijk voor ogen)

Gjalt z'n boot vaart af en ik zit mijn tijd op het eiland, in de bus en op Kao SanRoad uit, waar ik genadeloos bezwijk onder de grootste verleiding van de straat, T-shirts...Tot overmaat van ramp begint het ook nog hard te regenen. Ik wil weg, dus ga ik vroeg naar het vliegveld.

Noem het passend, noem het lui, maar op het vliegveldzit ik nu met mijn allerlaatsteThaise Bahtdit verhaal af te maken. Ik heb natuurlijk tijd te doden, maar ik wil dit vooralniet thuis afmaken. Dit hoort hier.

Mijn tijd zit erop, en er zou natuurlijk geen beter moment zijn om met de nodige cliches en melodramatiek te strooien, dus datdoe ik ook, want daar houd ik van (zie boven).

Ik heb de tijd van mijn leven gehad. Dankzij demensen die ik heb leren kennen, de plaatsen waar ik ben geweest, de dingen die ik heb gedaan en, allerminst in de laatste plaats, dankzij mijn reisgenoot. Ik heb mogen proeven van het reizen als zijnde iets waarvan je hoopt dat er nooit een einde aan zal komen, terwijl dat gevoel op een enkel moment ook ver te zoeken was.Mijn 'reiskoek' iswat mij betreft nog lang niet op. Die gaatin een trommel om nog heel langgoed te blijvenen hopelijk snel weer gegeten te worden.(volgens mij washet zoiets...)

Soms kan het even duren voordat een tekst je vertelt waar hijover gaat, maar deze sloeg me vandaag om de oren, dus ik geef hem jullie mee:

'And if you never stop when you wave goodbye, you just might find if you give it time, you will wave hello again.'

Ik zwaai af.

Genoeg sentiment! Ik kijk ernaar uit om iedereen morgen, zaterdag of ZONDAG weer te zien. Mocht je me zoeken, ik lig zondag in een hoekje van het Zuiderpark te huilen.

Iedereen bedankt voor het lezen van onze verhalen en alle leuke berichten, en blijf vooral lezen! Gjalt zal genoeg te melden hebben!

Tot snel!

Boudewijn