'Jens, trek eens niet zo aanuw vader! Uw vader zal u wel trekken!'

Jaja, de eerste legendarische woorden die me tegemoet komen na mijn eerste stappen op Thaise bodem; ik ben er, Gjalt is er, we zijn er!

Terwijl er kort een beeld door mijn hoofd schiet van de vakantie die deze Belgische familie te wachten staat, schakel iksnel weer over naar mijn eigen wereldje en alle nieuween vreemde dingen die ik ben tegengekomen, al ben ik het vliegveld nog niet eens af.

De dag begint met het in mijn ogen totaal waardeloze fenomeen 'afscheid nemen' . Ik doe dit dan ook af met een enkele koele blik, een scheef lachje, bescheiden zwaaitje en vastberaden tred langs de douane...nou nee. Het achterlaten van dat wat je het liefste mee zou nemen is gewoon kut, punt. Gelukkig kom ik kort na de douane al snel tot rust, het zal ook allemaal wel goed zijn, wordt het idee steeds meer.

Het vliegtuig staat met rustig draaiende motoren te wachten totdat ik mijn plekje bij het raam heb opgeeist...bij het raam, toch? Ken je van die stukjes tussen vliegtuigraampjes die om de zoveel raampjes net even 3x zo breed zijn? Juist ja...Dat is dus de kramp in je poten om naar buiten te kijken en je blaas op springen om je buren niet te vaak lastig te vallen. Overigens een hele aardige vrouw die me regelmatig liet delen in haar lekkernijen of de restanten van haar vliegtuigvoer. Ze had me snel door. Naast het raamincident zat ik ook nog eens in het vliegtuig met het idee dat John me er wel doorheen zou slepen als dat nodig was. Kort verhaal, ik was m'n doppen kwijt en die van het vliegtuig waren compleet knudde. Geen John en nagesynchroniseerde Jackie Chan over het linker oor, of het rechter, ik mocht kiezen. Verder verliep de vlucht uitermate vlotjes.

Na een paar uurtjes vliegen kregen werond het middaguur het verzoek om de ramen te sluiten, het tochtte te veel, ofzo. Ik gokte in al mijn jaren vliegervaring op een anti-jetlag actie; luiken dicht, licht uit, iedereen tukken en morgen in Bangkok fris weer op. Stond ik raar te kijken toen ik een krap uurtje later een van mijn luiken een stukje openschoof en de maan terug zag staren...Weer wat geleerd.

De daling is al zo'n beetje ingezet als de luiken weer open mogen. Wat ik zie is het enorme lichtspektakel dat Bangkok 's nachts vanaf een paar honderd meter hoogte is. Ik probeer mijn mooie nieuwe horloge met hoogtemeterte 'syncen' met de hoogte die ik op het tv-scherm voorbij zie komen, maar of we dalen te snel, of ik doe iets verkeerd. Volgens mijn horloge zit ik in ieder geval nog steeds op anderhalve kilometer hoogte.

Dat schitterende uitzicht op nachtelijk Bangkok doet me ineens heel erg beseffen waar ik ben. Alsof ik me in een soort twilight-zone bevind enik met het sluiten en openen van een luikje ineens aan de andere kant van de wereld ben neergezet. Ik ben in Thailand! De landing is soepel,met maar een mager applausje tot gevolg. Mijn gejuich en gejoel verstomt in een golf van vreemde blikken...

Enigszins glimjuichend begin ik mijn weg naar de bagagebanden en als ik de immigratiemevrouw vriendelijk heb toegelacht, mijn papieren heb laten zien en vrolijk in de camera heb gekeken voor een foto waarvan ik niet weet waar ie terechtkomt, ga ik op zoek naar mijn tas en begin ik aan mijn uren wachten. Een enkele lampion en twee enorme beelden zijn alles wat deze aankomst onderscheidt van your typical aankomst op Schiphol, maar ik weet dondersgoed dat dit anders is.

Zoals gepland komt Gjalt 5 uur later aan. Ik moet mezelf dus even vermaken. Op zoek naar oordoppen, die ze nergens hebben. Ik heb nog steeds mijn trui aan, dienend als tas voor mijn camera, en ik begin het wel wat warm te krijgen. Bangkok ontwaakt, en ik ga op zoek naar een uitgang in de hoop op wat frisse Thaise ochtendlucht en een antwoord op de vraag van Ramon naar de geur van Bangkok. Ik begeef me in de richting van een loopbrug die zich uitstrekt over een taxistandplaats waar talloze gekleurde taxi's wachten op hun chauffeurs, die binnen hun slachtoffers staan te ronselen. Voordat de draaideur me de ruimte kan geven om mijn eerste teug Thaise buitenlucht te inhaleren loop ik stiekem al tegen een muur van warme, vochtige en stinkende lucht aan, die me gelijk herinnert aan het plaatselijke klimaat. In combinatie met een volgepakte taxistandplaats gewoon niet echt aan te raden. Ik ga weer terug en koop nog maar een bak koffie, bij de buurman van Starbucks, want dat bakkie wacht tot Mostert er is.

Netjes op tijd komt Gjalt aan en zoals afgesproken drinken we ons eerste bakkie koffie bij de goedkope buurman...We plannen onze route richting de binnenstad van Bangkok en komen er en passant nog achter dat we van geluk mogen spreken dat we allebei op hetzelfde vliegveld zijn geland. Geen afgesproken werk, en dat was toch verrot lang wachten geweest...

Gjalt doet zijn best om de taxichauffeurs tot het absolute minimum te brengen, maar de bus blijft toch goedkoper. Van een nog nader te bepalen plek wordt frisse lucht de bus in gepompt, maar al met al nog best warm. Gjalt en ik zitten gescheiden, en Gjalt raakt met dank aan zijn contactuele eigenschappen al snel aan de praat met een lotgenoot uit Duitsland, Thilo. We komen er niet helemaal achter, maar we houden het op een sociologische psycholoog die graag politieman zou worden maar nu uitsmijter is.

De busreis door Bangkok is er gelijk al een om te onthouden. Gjalt vertelt me dat het niet te vergelijken is met zijn ervaringen in Suriname enook ik kijk m'n ogen een beetje uit. Het lijkt alsof er in een wanhopige poging om een skyline en een westers beeld te creeren zo snel mogelijk zo veel mogelijk hoogbouw uit de grond is gestampt, dat zich als ware het onkruid een weg omhoog baant tussen de lage lieve huisjes, maar ook bouwvallige krotten, hier en daarafgewisseld met een prachtige tempel. Bizar.

Thilo is verder een aardige gast, en we drinken ons eerste koude biertje met hem, nadat hij voordat we het doorhadden een kamer voor 3 bij het eerste hotel voor ons geregeld had. Ach ja, het scheelt weer geld en we hebben een prima kamer met een warme douche, die mij vanaf m'n middelste rugwervel naar beneden wel zo'n beetje kan helpen. De kamer heeft geen ramen, maar ach, we vermaken ons bij het zwembad op het dak.

Een vluchtige trip door Kao San Road levert een hoop oneerbare voorstellen op, onder andere met betrekking tot dingen waarvan ik niet wist dat vrouwen ze kunnen. Ook laten alle tuktuks je hier dolgraag de hele stad zien voor een vriendenprijsje, een bekende 'scam'. We blijven scherp. Zaterdag staat de fietstocht met Co van Kessel op het programma en morgen gaan we Bangkok op eigen houtje een beetje verkennen. Eerst maar eens een beetje bijslapen. Thilo vertrekt morgen of overmorgen weer, dus dan moeten we op zoek naar een andere kamer.

Tot zover een wat uitgebreide beschouwing van de eerste indrukken. Het zijn er gewoon nogal wat! Misschien de volgende keer iets korter, maar ik beloof niets enik kan natuurlijk niet voor Gjalt spreken.

We zullen snel weer iets laten horen en ook de foto's zullen hier snel te vinden zijn!

Tot snel!

Groet Boudewijn en Gjalt

PS. taal -en spelfouten voorbehouden en alleen te corrigeren door Roderick!