Mijn laatste avond in Georgetown Maleisie spendeer ik al Worms 3D spelend op de laptop van een nieuwe vriend voor 1 dag.Al schietend en bananen gooiendbesteed ik mijn laatste Maleise centjes aan een aantal rondjes bier omdat de exchange rate (wederom) niet gunstig is. Daarnaast kan ikde biertjes goed gebruiken omdat de zenuwen voor Sumatra beginnen op te lopen. De laatste dagen heb ik meedere Sumatra reizigers ontmoet die mij allemaal 'succes' toewensen met mijn plannen in Sumatra. De infrastructuurschijnt een ramp te zijn, communicatie met de buitenwereld is onmogelijk, de mensen staren je aan als of je van Mars komt en ze willen maar al te graag weten hoe zo'n Blanda (Hollander) huid aanvoelt waardoorze ongevraagd aan je zitten te plukken, aldus hen dan.Volgens sommigen is het zelfs de hel op aarde, fijn! Nadat ik voor de zoveelste keer ben verslagen en ik slecht nog 5 ringgit (1 euro) over heb, besluit ik maar naar bed te gaan.

De volgend ochtendneem ik, van mijn laatste 5 ringgit,een fiets-taxi naar de ferry want mijn tas is zwaar en ik heb weinig tijd.De ferry terminal zou slechts op 15 minuten lopen van ons guesthouse zijn maar 20 minutenlater is er nog steeds geen terminal in zicht. ' Waar brengt deze oude man mij heen' spookt er door mijn hoofd. Het antwoord laat niet lang op zich wachten want 5 minuten later sta ik als nog bij een ferry terminal.
Helaas heeft de oude man mij niet helemaal begrepen en mij afgezet aan de andere kant van de stad vanwaar er een kleine veerboot naar het vaste land met Maleisie vaart.
Dus daar sta je dan, aan de andere kant van de stad, zonder geld,terwijl je ferry binnen een uur vertrekt. De taxi chauffeur erkent zijn fout maarwil mij niet kosteloos naar dejuiste terminal brengen.Er zit dus maar een ding op, rennen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Een half een later kom ik volledig doorweekt maar op tijd aan bij de juiste terminal.'Snel mijn bagage inchecken en varen maar' is wat ik denk.Helaas denkt het kade personeeldaar anders over. Zij roken eerst rustig een halve slof sigaretten per persoon weg alvorens zij de trossen losgooien.We vertrekken daarom een uur te laat waardoor mijn helse marathon door de stad volledig overbodig is geworden. Fijn!!

Zeven uren later komt de boot aan in Medan Indonesie. Het kadepersoneel catagoriseert ons netjes op huidskleur waardoor allewesterse reizigers naarhet visum aanvraagloket worden gestuurd.Hoewel ik hier niet moet zijn (ik heb mijn visum al) wordt ik verplicht om mij bij de rest aan te sluiten. Hetzelfde lot is een Engelse rugzaktoerist toebedeeld, we besluiten daarom samen de ambtelijke procedure te ondergaan.
Wanneer de ambtenaar uiteindelijk terugkeert van zijn lunchpauze en wij nagenoeg direct aan de beurt zijn gebeurt datgene waar wij al bang voor waren.'Sorry you are in the wrong line, you already got a visum. Go over there! '. We sluiten achteraan in de rij aan bij de lokals. Een uur later hebben we alle stempels in ons paspoort en mogen eindelijk Indonesie in.
Onze reisbestemming is hetzelfde dus besluiten wij samen verder te reizen. Wenemen de lokale bus vande ferry terminal naar de binnenstad van Medan.Van hier nemen wij een mini-van naar de juiste bushalteom daarvervolgens de ene mini-van voor een andere (richting Bukit Lawang) in te ruilen.
Wanneer we eidelijk vertrekken begint het al te schemeren.Het busje is tot de nok toe volgeladen met26 personen en bagage en er zitten er ook nog eens 6 personen op het dak. Ik zit ingeklemd tussen een oude accu eneen aantal medereizigers.Het duurt niet lang voordat de bloedsomloop in mijn benen begint af te nemen en de eerste tekenen van kramp beginnen op te spelen.
Wanneerwe de stad achter onslaten en de duisternis van de jungle inrijden wordt duidelijk dat ons busje geen verlichting heeft. Door de duisternis wordt de snelheid gehalveerd tot dat dechauffeur het zelf onverantwoord vindt om verder te gaan. De tocht die slechts 2,5 uur zou duren is inmiddelsal 3 uur onderweg en we zijn nauwelijks halverwege, fijn! Onze chauffeur roept de hulp in van een tweetal motorbikes die voorhet busje moeten uitrijdenom de weg te belichten. Ik zie kans op mijn achterop een van de motorbikes te kruipenwaardoorik niet terug het busje in hoef.
De rest van de trip wordt over onverharde wegen afgelegd waardoor het temponog verder afneemt. We komen dan ook 5 uur laten dan gepland aan inBukit Lawang. Hier is het inmiddels pikke donker en er lijkt niets open te zijn. Desondanks weten mijn Engelse maat (Alex) en ik een onderkomen te fixen bij Nora's Homestay. Tegen die tijd hebben we er ruim 20 uur reizen op zittenwaardoor we direct het mandje in duiken.

Devolgende ochtend wordt pas duidelijkwaar we beland zijn.Bukit Lawang is een mini dorpje gebouwd langs eensmalle maar snelstromende rivier. De ene zijde van de rivier is bebouwd met houten hutjes en een aantal guesthouses, aan de andere kant van de rivier begint de jungle. Vanuit ons guesthouse hebben wij een mooi uitzicht op de rivier en jungle. Het is meteen duidelijk dat dit een heel erg 'laidback' dorpje is.
Bukit Lawang is voornamelijk bekend vanwege zij Orang Oetang Rehabilitatie Centrum.De rangers uit dit centrum proberengevangen OrangOetangs opnieuw uit te zetten in het wild.Een nobele klus waar ik graag meer van wil weten. Ik besluit daarom te gaan kijken bij het voederen van semi-wilde OerangOetangs.
Ik koop de benodigde permit, steek de rivier over en klim een stijle helling op alwaar ik neerstrijk tussen een zooitje wachtende toeristen. De rangers is inmiddels al begonnen met het lokken van de beesten door met een kokosnoot op het voederplatform te slaan.
Even lijkt het erop dat er die dag niemand komt opdagen maar net voor sluitingstijd komt er dan als nog zo'n behaarde oranje aap tussen de bomen vandaan. De camera's worden getrokkenen het feest kan beginnen. De Orang Oetang krijgt melk met brood gevoerd, dit dieet is elke dag hetzelfde in de hoopdat de beesten dit op een gegeven moment zat worden en zelf opzoek gaan naar eten.De hele show duurtnietlanger dan 10 minuten maar ik maak meer dan 100 foto's omdat ikzeer onder de indruk met van dit alles.

De volgende ochtend staat een tweedaagse jungle track op het programma. Het reisgezelschap bestaatuit een mannelijk echtpaar uit Holland, Alex en ik. Tijdens deze track gaan we opzoek naar de wildeOrang Oetang en ander wildlife.
De tocht startdirect met een stevige klim waarbij handen en voeten nodig zijn om boven te komen.Eenmaal bovengekomen hoop ikin stilte hoopik dat de rest van de jungle vlak is. Uiteraard blijkt dit niet het geval, we klimmenen dalen, klimmen nog wat meer daler nog wat dieper. Na een aantal uurtjes is het hele reisgezelschap dan ookbekaf maar we hebben nog geen Orang Oetangs gezien, we gaan dus nog maar even door.Ik begin de vlakte van Hollandineens enorm te waarderen.
En dan ineens is daar het moment. In de verte horen we wat takken breken en bladeren ritselen, het geluid lijkt dichterbij te komen. Daarna is het stil, even lijkt het erop dat de Orang Oetang is gevlucht, maaralsof wij niet bestaan komt ze vanuit de bosjes vandaan en gaat een aantal meters bij ons vandaag zitten.De ranger herkent haar, het is Mina met pasgeboren dochter. Mina staat bekend alsprobleem aap, ze heeft al meer dan 48 toeristen gebeten. Vandaag heeft ze gelukkig een goed humeur en besluit wat met haar dochtertje te gaan spelen. Wij staan hier met ons neus boven open schieten foto's alsof ons leven er vanaf hangt.Het hele tafreel duurt zo'n 15 minuten maar had wat mij betreft voor altijd mogen duren.
Na Mina tracken wij nog een uurtje verder richting de rivier. Hier slaan we ons kamp op, douchen wat in de rivier en eten een op een kampvuur gekookte maaltijd. Net na zonsondergang begint het vreselijk hard te regenen waardoorwij moeten schuilenin onze tent.Omdat de trackingbehoorlijk zwaar was valt iedereen vrijwel direct inslaap.

De volgende ochtend schijnt de zon weer waardoor wij wederomkunnen baden in de rivier. Hiernaishet tijd om een stevig ontbijt naar binnen te werkenbestaande uit witte boterhammen met ei, heerlijk!Vervolgens is het tijd om ver te gaan tracken. Hoewel iedereen spierpijn heeft en met tegenzin zijn natte schoenen aantrekt, zij wij een half uurtje latenwederom opweg. De nachtelijke regen heeft de jungle omgetoverd tot een grote modderpoel vol met bloedzuigers.We tracken een aantal uurtjes door de jungle, onderwijl vallenen glijden naar beneden, verwijderen bloedzuigers, staan weer op en gaan weer door.
Uiteindelijk komen weaanop de plaats van bestemming, de lunchplek aan de rivier.Hier eten we wat noodlesom vervolgens aan onze terugtocht tebeginnen. Gelukkig hoeven wij deze niet te voet af te leggen inplaats daarvan gaan we per raft de rivier af.Zodoende tuffen wij 1,5 uur over de snelstromende rivier terug naar Bukit Lawang. Onderweg verbranden we levend maar iedereen is te moe om het te merken of om er iets aan te doen.
Eenmaal terug in het dorpwordt de goede afloop gevierd met een welverdiendekoude Bintang bier.We hebben het verdiend!

De komende dagen brengen Alex en ik door in en rondom om Bukit Lawang. We bezoeken de Batcave en bouwen een aantal dammen in de rivier. Het is zo relaxt hier dat wij beide besluiten om langer te blijven, tot na mijn verjaardag.
Aangezien ikin een vreemd land ben waar ik nauwelijks niemand ken besluit ik mijn feestje te vieren voor een aantal weeskindjes uit het dorp.Er zijn een hoop weekinderen in het dorp omdat een tsunamie een aantal jaren daarvoor de helft van het dorp heeft weggeslagen. De eigenaar van het guesthouse (Nora) beluit de volledige organisatie voor haar rekening te nemen. Ik hoef dus nauwelijks iets te doen en besluit dus nog wat meer te chillen in de rivier.

Op de dag dat ik een kwart eeuw oud ben, loopt het halve dorp leeg om mij te kunnen feliciteren. Het zijn niet alleen weeskindjes die op mijn kinderfeestje afkomen,iedereen is aanwezig incl andere toeristen en een tweetal Orang Oetangs!Nora organiseert een aantal spelletjes voor de kinderen terwijl de rest een koude Bintang drinkt. Het is hele gezellig verjaardag en zeker eentje om nooit meer te vergeten!

De volgende dag is het tijd om Bukit Lawang achter mij te laten. Ikmoet helaas afscheid nemen van Alex, hij reist verder naar Banda Aceh terwijl ik in zuiderlijke richting naar Berestagi verder reis.We spreken af dat we tegelijkertijd in Pendang proberen te zijn zodat we samen het verder kunnen reizen naar Jakarta/Java.Ik hoop dat het lukt.

Ik ben inmiddels in Berestagi aangekomen. Hoewel het dorp niets bijzonders is heb ik wel zin in deze plek. Morgen staatmijn eerste vulkaanbeklimming op de agenda en dat is gelijk een pittige. Schijnbaar meerder mensen omgekomen bij het beklimmen van deze 2200 meter hoge vulkaan.De rest van vandaagga ik mij dan ook voorbereiden op deze klim. Zodra dit achter de rug is breng ik verslag uit.